Backpacken in Azie

Nog maar 10 dagen...

Hoihoi,

De tijd vliegt als je aan het rondreizen bent, hoewel niet als je de hele dag in een bus over hobbelweggetjes rijdt zoals mijn 'nachtbus' vannacht die een shortcutnam!

Ikprobeer nu, de laatste dagen van mijn reis,vooral relaxed aan te doen en nog even te genieten van de omgeving. Ikga weer even offtrack met een motorbike door de bergen, zonder verzekering. Ik heb nu wel even een betere gehuurd dan de normalejapanse of chinese scooters, hoewel nog steeds een simpel modelletje.EenHondaWave 125cc, en hij weegtecht zo'n5x zoveel als zijnChinesekopies. Hiermee moet ik wel even wat moois kunnen zien. Ik heb nu voor3 dagen dezemotorbike gehuurd en ga ermee de 'Mae Hong Son Loop'rijden.Langs de hoogste berg inThailand, een paar prachtige watervallen,geweldige landschappen en mooie tempeltjes!

Maarnu overwat ik hebbeleeft de afgelopen dagen.Na dus mijnmooie'bijna het water in met mijn motorbikeervaring' ging ik de volgende dag de'bergen' in, weg van de rivier! Ik vertrok rond een uur of 8's ochtends want het zou uiteindelijk een rondje worden van 300km, met mijn Chinese-brand scooter die 50km/h haalde. Of, hij haalde wel70km/h, maar vanaf45km/hbegint hijnogal te schudden en bij 70km/hstuiterde je nogaleen beetje!Ik reed eerst richting Tad Fane het Bolaven Plateau op. Gelukkig stopte het met regenen rond een uur of 9, dus kon ik een mooie klim maken bij de waterval. Tad Fane is 120m hoog en het uitzichtpunt was aan de overkant een aantal tientalle meters hoger. Er scheen een paadje naar beneden te gaan met een bordje 'dangerous' en daar begon ikmijn afdaling. Naast dat het niet de moeite waard was en geeneen keer uitzicht kreeg op de waterval, bleek dat bordje er ook nog eens niet voor niets te staan!Eenmaal boven zat ikonder de modder door enkele glijpartijen die ik had gemaakt.
Na deze waterval vervolgde ik mijn rit voor enkele uren rijden. Ik kneep hem wel even, toen ik erachter kwam dat de laatste keer dat ik had getankd alweer 220 km terug was (bij Champasak) en het eerstvolgende tankstation op mijn route pas over 30km was, maar dit bleek allemaal voor niets. Na een tijdje rijden kwam ik aan bij TadLo, dit was rond een uur of 3 's middags. Het stond alleen helemaal niet goed aangereden en ik reed dus de berg op, op zoek naar een zein, en uiteindelijk bleek ik bij Tad Sueng te zijn aangekomen (zie foto van mij op rots met uitzicht), deze waterval had alleen geen water... TadLo was beneden en dus reed ik weer terug, uiteindelijk, na een beetje zoeken met mijn moto door de bushbushpaadjes vond ik hem. Hij bleek 100x zo gemakkelijk te vinden van de andere kant kwam ik later achter. Hier nam ik ook enkele foto's, na nog een andere waterval in die omgeving ging ik naar een restaurant. Het was wel erg toevallig dat ik daar weer het Australische stel (van de Lao-Lao) tegenkwam en ze zaten (heel toevallig) weer aan de Lao Lao. En het werd helemaal van de gekke toen ik erachter kwam dat de enige andere touristen een gezin uit Nieuw Zeeland waren die ik die avond ervoor had ontmoet tijdens mijn avondeten. Hier heb ik zo'n 2 uur gekletst voordat ik weer doorreed. Ik moest nog aardig doorrijden, want 3 uur later zou mijn nachtbus naar Vientienne gaan, en ik had nog 90km voor de boeg, waarna ik mijn moto nog moest inleveren, mijn backpack ophalen en naar het busstation zien te komen. En het begon ook nog eens met bakken uit de hemel te vallen. Uiteindelijk haalde ik het allemaal nog net en kon ik lekker slapen in deze bus met bedden!

Vientienne was niets bijzonders, en na 1 nachtje hield ik het voor gezien en reed ik door naar Phonsavan met de Plains of Jars. De avond dat ik aankwam nam ik een biertje in de enige bar (waar nog 6 anderen zaten ofzo) met wat avondeten. Na een tijdje raakte ik aan de praat met een stel andere toeristen. Een Brit die alleen maar liep op te scheppen over zijn vermogen, en hoeveel hij wel niet kon verdienen, en twee meiden emme en judith die Nederlands waren. Ik hoorde dat zij een hele dure tour hadden genomen en dat het aanbod wat ik had lager was dan beide, dus besloot ik hem maar te nemen. Het had de hele dag al geregend en dat zou het ook de volgende dag doen, een motorbike is dan niet al te prettig en daarnaast was het nog duurder ook. De volgende dag ging ik dus in een tourbusje de 3 sites van de plain of Jars bekijken met nog wat oorlog 'attracties'. Ik zat in een busje met vier Koreanen en twee Fransen. De Koreanen liepen alleen maar te zeuren en klaagde over elke hobbel en elke 100m die ze moesten lopen. Wij moesten soms echt uren op ze wachtten... De Plain of Jars stelde een stuk minder voor dan ik had verwacht, het zijn een soort Laos-hunnebedden met wat bomkratersertussenin.Kruiken in steen gehakt waaronder lijken werden begraven.
Naast deze 3 locaties gingen we nog langs een russische tank. Door de loop van de jaren heen was al het ijzer wat er te jatten viel van de tank gejat en je zag alleen een roestig onderstel. Verder was er in het hele dorp te zien dat het vol was met oorlogsrestanten. Zo waren de gootstenen van bomresten, was er in mijn Geusthouse een hele collectie van granaten, helmen, geweren e.d., was er een office van MAG, en was het hele landschap vol met bordjes om aan te geven welke gebieden veilig en onveilig zijn.

De volgende dag ging ik door naar Luang Prabang, dit is een mooi klein rustig stadje op een kruising van 2 rivieren vol met Franse pandjes (nu hotels en guesthouses en restaurants). Je zou hier zo een hele tijd kunnen verblijven. Eerder dacht ik er nog aan om vanaf hier de 2-dagen durende boottrip naar de grens te maken, maar omdat het bleef regenen en ik van mensen hoorde dat je de hele rit op houten bankjes zat, leek een nachtbus mij ook wel zo prettig!
Die middag dat ik aankwam liep ik rond over de nachtmarkt waar ik Emme en Judith weer tegenkwam. We hebben samen wat gegeten en nog wat gedronken tot een uur of half twaalf. Want er is een soort van avondklok in Luang Prabang, wat betekend dat je een boete kunt krijgen als je na 12 uur wordt gezien op straat!!
We spraken af de volgende dag nog samen wat te eten en daarna te gaan bowlen. De volgende dag heb ik het hele stadje verkent, ben in een aantal tempels geweest en 's avonds dus wezen bowlen, met hun en een Israelische reiziger. Hierna hebben we nog een tijd zitten kaarten op zijn kamer en rond een uur of kwart voor zes lag ik op bed. Ik had ondertussen ook een beetje geldproblemen gekregen. Al mijn Baht, Dollars, Euro's had ik al ingewisseld en alle ATM's in Luang Prabang (4 locaties) werkten niet. Met mijn laatste geld had ik een ticket naar de Grensplaats gekocht op de 'nachtbus', wat een normale bus bleek te zijn die nogal stuiterde over de hobbelpaadjes in Laos gedurende de 16 uur durende rit, waardoor er van slapen weinig kwam. De grensovergang waren 2 immigratiebureautjes aan beide kanten van de rivier met longtailbootjes die ertussen op en neer voeren. Met mijn laatste geld kon ik nog net de ferry betalen en gelukkig was er in Chiang Khong weer een ATM en kon ik mijn reis vervolgen naar Chiang Mai waar ik laat in de middag vandaag aankwam.

De komende dagen ga ik nog lekker even wat motorbike tochtjes maken, ik hoop dat ik een beetje wen aan deze, want hij weegt echt wel 200kg in tegenstelling tot de 50kg Chinese-made, wat wel even balanseren was in het begin.

Tot over 10 dagen!

Lao Lao? Lao lao lao..

Yo mensen,

Ik had verwacht dat ik bij alleen reizen wel regelmatiger zou bloggen, maaaar het is er toch niet helemaal van gekomen. Nu alweer bijna 2 weken na mijn laatste blog, wordt het wel weer eens tijd en nemen jullie ook maar weer eens de tijd, want het wordt weer een 'spannend' of naja, lang(dradig) verhaal. Gewoon zoals jullie me kennen dus! Veel tekst weinig info! Duss.. succes met lezen..

Op dit moment ben ik in Pakse, in Laos! Ja, Laos, het was niet mijn plan, maar door wat rare acties van bussen en doordat ik hele mooie verhalen hoorde ben ik toch maar doorgereisd in een busje met 10 Fransen de grens over. Jawel, laos en cambodja waren Franse kolonies en ruim de helft van de touristen en backpackers hier zijn Fransen, die hier komen rondkijken...

Nu zal ik toch maar even bij het begin beginnen, en niet alles random door elkaar vertellen. Hoewel ik mij maar direct zal verontschuldiggen, want ik heb al enkele biertjes op, dus ik weet niet hoe geordend mijn verhaal eindigd.
Ik had dus afscheid genomen van Peter in Bangkok enging zelfde volgende ochtend naarCambodja.Wat weer een lekkerverhaaltje van uitbuiters enafzetters is, enhoewel ikme er eigenlijk helemaal niet meer ergerde, was het best wel erg:
Het begon de ochtend van 2 Juli om4.15am,toen ik uitcheckte probeerden ze me 8 nachten in rekening te brengen, terwijl ik'maar'6nachten daar hadverbleven, na10 minuten discussie en paspoort nagespeurenstapelsformulieren deed hij mij een 'gunst' om me maar voor6 nachten te betalen.Hierna haalde ik wat ontbijt bij de subway, waar voor de rest allemaal dronken Westerlingenzaten, waarna ikeen taxi aanhield om me naar het stationte brengen. Naenig onderhandelbrachthij mij voor 70bernaartoe, of dat spraken we af. Maar toen we dicht bij het station kwamen zette hij de muziek keihard (zodat hijmijzognaamd niet hoorde) en bracht me naar eentourbureau, waar ik een treinticket zou moeten kopen.... Uiteindelijk kwam ik dus wel op hettreinstation waar ik een ticket kochtwaarbij mij eerst 1e klas werd verkocht, wat ik nog terug kon draaien. Uitde trein, rond 11.30zo'n 6km van de grens, stonden allemaal tuk-tuks.Voor25B bracht hij mij naar de grens. Maar in plaats daarvan bracht hij menaar een duur immigratie-office-je, waar je 1000b betaalde voor een VISA (ipv 25 dollar).Hier probeerdenze me ook nog eens een bus/taxi ticket te verkopen en ze verzekerdendat ze goedkoper waren dan aan de andere kant van de grens,en dat ik anders gewoon terug kon komen en geld terug kon eissen. Wat niemand doet, wantdan stempel je jezelfweer uit en heb je weer een nieuw VISA nodig... Hier ging ik niet op in, enikstakdus lopend de grens over.
Hierwerd je direct weer aangsproken door tientalle taxi-chauffeursdie onderling prijzen hadden afgesproken waardoor het je zo'n 10 dollar kostte om door te reizen.
Zo stomals ik was, hoorde ik van andere touristen dat er een free-shuttle-bus was naar de busterminal enomdat heelveel touristen hier naartoe liepen stapte ik ookmaar in. Ik vertrouwde heteigenlijk direct al niet, enal helemaal toen we aankwamenenzagen dat de busterminal'International tourist terminal'heette!!In Nederlands:Busreizen voorbelachelijke prijzen.
Dan zit je daar in de middle of no-where en tja,dan kocht ik maar het goedkoopste ticket van 5 dollar (valt ook wel mee),vanwaar ikdoor wilde reizen naarBattambang.De rest kocht echter een ticket naar siem raep, ofwel AngkorWat, de grootstereligieuzegebouwen ter wereld, voor een veel hogere prijs.Ik kwam in dezelfde bus terechten de buschauffeur vergat mij gewoon (of expres) en ik werd dus het hele eind gebracht. In Siem Raepstopte de bus (natuurlijk) op een verlaten veldje, waar heel toevallig allemaal taxies en tuk-tuks stonden te wachtten. Een heel aantal touristen gingen in vel protest en de buschauffeur schreeuwde terug en hield zich dom. Ik wachtte tot iedereen weg was, en kon uiteindelijk 3x zo goedkoop als de rest met een tuk-tuk omdat er nog 5 tuk-tuks stonden en ik de enige tourist was.

Dat is weer genoeg tekst over de scams die hier plaatsvinden. Ik ga nu weer even wat uitweidden over de leukere gebeurtenissen, hoewel ik die reis ook best grappig vond.Al die andere touristen helemaal te zien flippen om eigenlijk niets, of tja, 2 dollar voor een tuk-tuk. Hehe..

Oke, nu heb ik 1 dag beschreven, nog 10 te gaan ;)

Ik was dus in Siem Raep beland in Cambodja, een stad met meer hotels dan straten en meer touristen dan inwoners. Het is de highlight van Cambodja, als het niet de highlight van zuid-oost Azie is, wat het zeker is op cultureel gebied. Ik heb het natuurlijk over de honderden tempelruines/complexen in de omgeving. Overblijfselen van de hoofdstad van Khmer, een stad met meer dan een miljoen inwoners rond het jaar 1000, een rijk dat zuid-oost Azie beheerste. en de Cambodjaanse inwoners zijn er trots op. De bankbiljetten en de vlag hebben allemaal een tempelafbeelding. Hoewel de bankbiljetten nog niet heel erg worden gebruikt, ze gebruiken hier allemaal dollars, wat ook de enige munteenheid is die uit de ATM komt (een van de 10 in heel cambodja). Hun eigenmunteenheid, de Riel, wordt gebruikt als kleingeld.

De volgende ochtend sliep ik uit tot 9 uur, en ik huurde een tuk-tuk met chauffeur in om mij naar de verre complexen (op zo'n 50km) te brengen en vervolgens naar de zuidelijke en oudste tempels, waarmee mijn eerste dag gevuld zou zijn. Deze waren best indrukwekkend, hoewel niet heel groot wel heel gedetailleerd.
Omdat ik de 2 verste tempelgroepen nu had gepakt kon ik de rest mooi op de fiets doen. De 2 rondjes die ik de volgende 2 dagen nam waren allebei rond de 40km, waarbij de meeste tempels zo'n 3km uit elkaar lagen. Dit was natuurlijk een stuk goedkoper en sportiefer dan je rond te laten rijden!
Ik hoorde dat het in de middag vaak redelijk druk was en dus stond ik de volgende dag weer eens om 4 uur op zodat ik rond half zes met zonsopgang bij de Ta Prohm was. Hoewel geen zonsopgang, het was helemaal bewolkt, was het echt een prachtige tempel! Ik was ook de enige in de hele tempel tot een uur of 7, toen er een chinese tourbus aankwam, waarna ik de hele dag probeerde voor de tourbus uit te rijden, want die nam dezelfde route als ik! Maargoed, Ta Prohm was denk ik de mooiste tempel die ik daar heb gezien wat vooral komt omdat hij helemaal is overgroeid met bomen en wortels die zich in honderden jaren door de ruines heen hebben gedrukt. Het is echt een soort Indiana jones tempel (ik las ook dat hij was gebruikt voor de film Tomb Raider), na deze tempel bezocht ik nog zo'n 6 andere indrukwekkende tempels.
Hoewel er niet in de tempel werd verkocht, probeerden allemaal kinderen van 5-10 jaar oud je van alles aan te smeren, terwijl de moeders bij de eetkraampjes van alles riepen zoals: 'Hello Sir', 'You want to have breakfast', 'You want books, I got good cheap books! Important!' en als je ergens naartoe liep en ging onderhandelen over de prijs van het voedsel riep de verkoopster van het eetzaakje ernaast 'sir, I called you first!!'....
Uiteindelijk heb ik nog enkele dingen daar gekocht ook. Een guideboek van Angkor wat, gekopieerd natuurlijk, en het boek 'First they killed my father', een boek over een cambodjaans gezin die probeerde te overleven tijdens het regime van de Khmer Rouge. Om kort te zijn, tijdens zjin regime stierven 2 van de 9 miljoen inwoners aan de gevolgen van zijn streng communistische regime. Iedereen die nutteloos was werd vermoord en kinderen vanaf 4 a 5 jaar oud moesten werken in werkkampen tot ze erbij neervielen, of werden kindsoldaat. Dit was zo'n 30 jaar geleden. Het boek was zeker die 3 dollar waard!
Omdat ik al om 4 uur was opgestaan, hield ik het tempel bekijken om 1 uur alweer voor gezien en ging ik terug naar het dorp. De volgende dag bezocht ik de highlights; Angkor Wat en Angkor Thom. Angkor wat is een tempel met een gracht eromheen, zo'n 4km in omtrek, en Angkor Thom heeft muren van 2x2km om het complex, ik had nooit genoeg tijd om alles te zien, maar ik heb zeker mijn ogen uitgekeken. Die avond kocht ik een ticket naar Kratie.

Het bleek echter dat ik in een shared-taxi terecht kwam naar kratie, wat betekend met 8 man in een autootje, het was in ieder geval sneller dan met een bus, laten we het daarop houden. Kratie is een simpel rivierstadje aan de Mekong, waar de wegen van modder zijn en het enige wat er te zien is de zonsondergang en de zoetwaterdolvijnen zijn. Die heb ik allebei gezien, en ik raakte aan de praat met de eigenaar van het guesthouse. Hij haalde me over om door te reizen naar Laos, wat ik ook al wel wilde, maar wat niet kon zonder visa. HIj ging dan mijn paspoort naar Phnom Penh opsturen, daar zou dan een visa worden gemaakt en dan bracht hij het door naar strung treng, waar ik mijn paspoort op kon pikken op mijn doorreis 2 dagen later. Het kostte wel wat, en het bleek dat ik een beetje door mijn geld heen was. De enige Atm's in heel noordoost Cambodja (3 in totaal) accepteren alleen visa en geen mastercard/measstro, waardoor ik mijn Bahts maar even inwisseldeen op rantsoen ging (wat ik al was door al die kleine aziatische maaltijden!!). :D
Wachtend op mijn Visa voor Laos ging ik nog naar de Ratanakiri province, een provintie met meerdere watervallen en een vulkaanmeer welke erg tegenvielen. Mijn hele guesthouse daar leek wel Frans, de hele avond probeerde ik wat mee te kletsen, maar als enige nederlander tussen 20 fransen en 2 belgen was het erg lastig. Gelukkig gingen zij een stuk langzamer praten toen ze meer bier op hadden, helaas ook stukken onduidelijker...

Met 15 dollar en 600 baht (totaal zo'n 30 dollar) kwam ik bij de grens. Toen moesten er opeens stamp-fees aan de grenswachten worden betaald wat ook weer 3 dollar kostte. Hier had ik nog nooit van gehoord, stamp-fees!
Ik ging naar 4000-thousand island, ofwel DonDet en Don Khon, hier was natuurlijk geen ATM te bekennen, maar van 25 dollar kon ik nog makkelijk een ticket kopen naar Pakse, 2 nachten overnachten en lekker eten met wat biertjes, en ook nog eens een fiets huren, waarmee ik naar een waterval ben gefietst. 4000-thousend island is net over de grens van cambodja en je kunt cambodja gewoon in de vertte zien, net als thailandhet is een groep eilanden in de mekong rivier. Hoewel de waterval meer een soort wilde rivier was, en maar een paar meter hoog, was het nog best wel spectaculair door de hele snelle stroming over enkele honderden meters breed. Daarnaast heb ik hier de mooiste zonsondergang gezien van mijn hele reis, en ik baalde dat de batterij van mijn camera leeg was.

Met nog omgerekend 1,5 euro stapte ik op de bus naar Pakse, dit laatste geld gebruikte ik om van de bus-terminal de stad in te worden gebracht naar een ATM. De AtM's geven maximaal 700.000kip (12.000 = 1 euro) en rekenen 20.000kip servicekosten. Hierna ging ik even wat eten en drinken met Wesley een amerikaan die ik in de bus had ontmoet. Hij had nog grotere geldproblemen, en had al een hele dag niet gegeten om bij de ATM te komen... Die avond gingen we ergens een biertjepakken.Hij isal maanden in Laos is, en weet niet waar hij naartoe wil,en is nu voor de 3e keer in deze stad terechtgekomen voor een ATM. Tijdens deze avond kwam er een Australisch stelletje bij ons zitten die al aardig dronken waren en de hele tijd Lao-Lao? Lao Lao? zijden, en we konden het niet afwijzen en dronken gezellig mee van deze Wisky uit Laos. Een hele fles (70cl)voor 1,5 euro, dat zegt natuurlijk wel wat over de smaak en kwaliteit en ik dronk probeerde de smaak nog een beetje weg te drinken met beer Lao, het plaatselijke bier...
Vanmorgen zat ik lang te twijfelen wat ik wilde gaan doen, en ik besloot uiteindelijk toch een manual motorbike te huren. Na mijn eerste keer op een automatic begin deze reis, was het nu tijd voor een eerste keer op een schakelscooter. Dit was best wel makkelijk, en hij rijdt heel gemakkelijk, het is alleen wel balen dat de maximum snelheid op de wegen hier 30 of 50km per uur is. Vanmorgen reed ik richting champasak vat phou, een tempelcomplex. Hiervoor moest ik met een veerboot de rivier over. Om op de veerboot te komen moest ik met mijnscooter en stuurkunstenover planken van zo'n 20-30cm breed balanceren voordat ik op de veerboot was. de veerboot zelf was een stel planken getimmerd over 3 longboats heen. Ik kneep hem wel even toen ik over de planken heen reed, maar gelukkigging alles goed (iig op de heenweg, de terugweg is een ander verhaal).Na de veerboot was het nog zo'n 15minuten rijden naar de tempel.De tempel is in dezelfde stijl als Angkor Wat, maar een stuk kleiner, hoewel wel met prachtig uitzicht omdat deze tegen een berghelling is aangebouwd. Op de terugweg nam ik een scooter-veerbootje, het vlak waar de scooters (2) op stonden was zo'n 2x2 meter, en om erop te komen moest ikeennog10cm van de loopplank omhoog om op het plateau te komen, hier moest ik dus even gas voor geven. Onervaren als ik was schoot ik een beetje door en belandde bijna aan de andere kant van het veerbootje in het water. gelukkig kon ik snel genoeg de rem vinden (die op een andere plek zit als bij een automatic) en stopte ik met mijn voorwiel net over de ran op het plateautje nog wel met het gas ingeknepen, wat een hele herrie maakte, en het was de man naast mij die bijna in het water viel van schrik. Met een brede glimlach, keek ik de bootsman aan en vinkte weer een karelactie aan in mijn lijstje.

Morgen ga ik met mijn manual-scootertje, het bolaven plateau verkennen, waar nog enkele prachtige dorpjes en watervallen schijnen te zijn. Morgenavond reis ik met een nachtbus naar Viettienne, de hoofdstad (ofwel een dorpmet200.000 inwoners) van Laos. Hierna ga ik langs Plain of Jars, wat een gebied is vol met bomrestanten van de Secret War (Vietnam - VS), er liggen waarschijnlijk nog miljoenen onontplofte bommen in Laos alleen, en daar liggen velden vol met Jars, bommen, vliegtuigwrakken en tanks, wat ik heb gehoord. Ik ga het nog wel zien. Hierna reis ik door naar Luang Praban, vandaar een veerbootje (2dagen)naar de grens en dan nog een klein weekje Thailand, voordat ik terugvlieg.

Nog even wat statistieken om af te sluiten:
Beste bieren:
1. Beer Lao (Laos)
2. Beer Bintang (Indonesie)
3. Beer Tiger (Maleisie en Singapore)
4. Beer Angkor (Cambodja)
5. Beer Anchar (Cambodja)
6. Beer Chang (Thailand)
7..... (slechte bieren)

Groeten vanuit een regenachtig Laos...

Alleen verder...

Hoi hoi,

Wat doe je in Bangkokin een shoppingcenter? dan ga je Fifa spelen tegen elkaar, naar de Bios of gewoon bowlen. Of natuurlijk bloggen...Tja, dat is nou niet bepaald iets om over naar Nederland te schrijven, vandaar dat ik nu maar wat vertel over iets interessantere dingen die we hebben meegemaakt!!

Vanavond komen de foto's, het kabeltje waarmee ik mijn foto's upload heb ik nu helaas niet bij me. Ik kan alvast verklappen dat we door mooiere en extremere landschappen hebben gereisd als nooit eerder! Dus zet de wekker maar, over ongeveer 10 uur staan de foto's online!!!

Zoals in mijn vorige blog te lezen was, was er een grote Varkensgriepuitbraak in Phuket, vandaar dat we eerst richting Krabi zijn gereisd en Phuket maar hebben geskipt. We dachten wel direct door te gaan naar een eilandje daar in de omgeving, maar we kwamen toch redelijk laat aan en hebben daarom direct een overnachting gezocht. Die avond hebben we lekker zitten poolen in een locale rastabar!
De volgende ochtend hebben we lekker uitgeslapen en toen we wilden uitchecken bleek dat we al anderhalf uur te laat waren, vandaar dat we maar scootertjes huurden en lekker rondraceten in de omgeving en een dag later doorreisden. Wereden naar de tigercave en de Wat Siam die daarbij was, waarvoor we een stukje omhoog moesten lopen: 1250 treden. Op de top stond een gouden Budha van 15 meter hoog met nog enkele tempelgebouwtjes waarvandaan je spectaculair uitzicht had over de omgeving! Na een noodlesoepje van de supermarkt reden we verderdoor dit prachtige landschap van platte vlaktes met daartussen hoge rotsblokken. We zijn nog naar een verlaten strand gereden om de zonsondergang te bekijken (helaas was mijn batterij van mijn camera leeg, dus geen fotoos van dit mooie landschap, maar wel bij Peters blog waarschijnlijk), waarna we terugreden naar Krabi Town. Omdat je scooters huurt voor 24 uur, gingen we de volgende ochtend ook nog maar een stukje rijden. We wilden naar een natuurparkje gaan in de omgeving, maar we eindigden rondreidend en zoekend (met veel borden alleen in het Thaise Script kom je niet ver) en uiteindelijk hebben we er maar een mooi rondje van gemaakt.

Die middag (zaterdag)namen we een longtailboat naar Rai Leh. Rai Leh is een klein schiereiland afgesloten van het vasteland door een immens rotsblok, in 5 minuten kan je van de ene naar de andere kant van het eiland lopen! Tussen de rotsblokken liggen een paar stranden. Hier hebben we ook weer gepoold 's avonds met een biertje erbij. De volgende dag namen we een kayak en kayakten naar De omringende eilandjes, ofwel beboste rotsblokken in de omgeving. Het was een stukje verder dan we verwachtten... maar het was het zeker waard. We hebben nog lekker tussen golven gekayakt die zo'n 1 a 2 meter hoog waren en tegen de wind in. Op het verste eiland (Chicken Eiland) besloten we een zeiltje te maken met takken en terug te zeilen om wat energie te besparen, rond zonsondergang kwamen we terug op het eiland.

Onze volgende bestemming was Khao Sok National Park. Het valt direct op dat hier minder luie (chagereinig kijkende) touristen zitten en vooral veel jonge (20-30 jaar) touristen komen. Omdat uit veiligheid (en wat later bleek terecht) hele delen van het park waren afgesloten zonder gids moesten we weer een gids inhuren. Dit keer hebben we goed rondgekeken en een betrouwbare gids uitgekozen. Dit was een echt junglemannetje. We hadden een ongebruikelijke route bedacht waar volgens de kaart ook geen trails lagen! We kregen allemaal tabak en wasmiddel op onze schoenen tegen de bloedzuigers. Dit hielp een beetje maar toch had ik naderhand over mijn benen en ook op mijn armen allemaal bloedende wondjes. Deze wandelende wormen spuiten namelijk een soort gif in de wond waardoor het bloed blijft stromen. Ze komen vooral omhoog als het regent en het viel dan ook met bakken uit de hemel toen we daar liepen. Al doorweekt van het zweet was spoelde dit wel lekker weg, maar het zorgde er (naast de bloedzuigers) ook voor dat we moesten haasten omdat we bij onze tocht rivieren moesten oversteken en watervallen afklauteren die tientalle centimeters hoger (en harder stromend) zouden zijn als we langer wachtten!
De tour begon langs de weg waar we omhoogklommen waar bloemen met een doorsnee van 80cm zouden moeten zitten, die in deze periode (regenseizoen) te rotten lagen op de grond, hierna begon het dus te hoosen, we liepen en glibberden door langs halve paden en stroompjes en 3 uur later kwamen we aan bij een groep watervallen. Ondertussen was de gids al een keer onderuit gegleden en ik ook een keer, Peter ging later onderuit in de rivier. De gids gaf aan dat we snel moesten doorlopen want het water kwam steeds hoger. Er was hier namelijk haast nergens een pad, en we hebben het grootste gedeelte door de rivier gewaad (ongeveer tot onze knieen), na een stukje moesten we eenwaterval afdalen van zo'n 15 tot 20 meter, dit was nog een hele onderneming maar het was de tocht waard. Hier kwam ik erachter dat ik mijn paspoort nog in mijn zak had zitten en deze bleek een beetje uitgelopen te zijn (troubles!!) vervolg zie bangkok...
Na ruim een uurtje doorlopen/sjokken kwamen we bij de rivier uit, die al snelstromend was, en waar we tot onze borst in moesten om over te steken. Eerst ging de gids de oversteek wagen, daarna Peter, en daarna begon ik. Met mijn tas boven mijn hoofd en een stok om mijzelf in balans te houden begon ik de oversteek. Ik kwam na zo'n 5 meter in een heel sterk stromend stuk terecht en mijn rechtervoet gleed vast tussen twee stenen.Vast met mijn rechtervoetenmet mijnlinkervoet balans zoekend heb ik hier zo'n 3minuten (naar mijn gevoel een half uur) zitten wegglijden en ging bijna kopje onder op de rotspartijen en watervalverderop af! Na een paar wilde bewegingen waarbij mijn stok brak en eenpaar piroetjeswist ik toch de overkant te bereiken. Ik heb mijn tas droog weten te houden (hoewel de batterij van mijn mobiel wel kortsluiting had gekregen) en met behulp van de gids het laatste stuk afgelegd.Aan de overkanthebben we even uitgerust en geluncht. We waren tijdig de rivier over, volgens de gids zou het water tientalle centimeters hoger staan binnen een uur. Na nog 3 uurtjes waren we terug bij de hoofdingang van het park.

De volgende dag reisden we door naar Prachuap Khiri Khan. De enige bussen deze kant op gingen 's nachts, dus namen we de trein waarop we ook nog 3 uur moesten wachten. 's Avonds laat kwamen we aan en zochten we een mooi hoteletje met uitzicht over de kust/strand. De volgende dag huurden we weer scootertjes en reden rond langs de prachtige kust, we reden door naar een national Park iets noordelijker Khao Sam Roi Yot.

--- ondertussen heb ik nog een uur getypt enis mijn computer weer vastgelopen en ben ik alles kwijt, ik had het voor de zekerheid al een keer opgeslagen, maar ik moet nu alles weer een opnieuw typen vanaf hier ;), en ik was net klaar, bij het opslaan liep hij vast.... ---- slome computers !! ---

Khao Sam Roi Yot is een prachtig park met de mooiste grotten en landschappen van misschien wel mijn hele reis tot nu toe! Er zijn ook prachtige stranden en het landschap is geweldig met hele vlaktes en rotsblokken ertussenin. Na dit park reden we nog een rondje, hadden avondeten ergens langs de kust en gingen daarna terug naar ons hotel.
De volgende ochtend gingen we een stuk naar het zuiden met de scooter. Het was wel grappig want je moest langs een militair basisje waarbij de weg ook de landingsbaan overstak, na een tijdje rond te hebben gereden en nog evenlangs de Burmese (Myanmar) te zijn geweestreden we terug. Na onze lunch gingen we naar de top van het bergje bij dit dorp waar op de top een Wat stond die werd beheerst door een troep apen. Van bovenaf had je weer prachtig uitzicht.

's middags reden we door naar Bangkok met de bus. Hier zaten in tegenstelling tot PKK wel westerse touristen en niet een paar ook. Het waren er ook direct duizenden, en de straat (Khao San) waar wij verbleven was ook helemaal touristisch.
De volgende ochtend gingen we richting het Grand Palace en de Wats in de omgeving, Hierna liepen we nog wat verder, staken de rivier ergens over en liepen nog wat rond, uiteindelijk via veel mooie en ook minder mooie weggetjes hadden we er toch weer een heel aantal kilometers op zitten. Bij het Democratie Monument pakten we een biertje waar op de achtergrond allemaal Chinezen Karaoke aan het doen waren en op de voorgrond tientalle bussen vol met mensen met t-shirts met 'Truth Today' voorbij kwamen die richting een demonstratie op weg waren, wat ook te zien was op de TV in deze bar. Na een uurtje gingen we door met de bus naar Cineplex. Hier hebben we gebowld, gegeten, uren Fifa gespeeld en een film gekeken.
De volgende ochtend gingen was het zondag en ging ik met Peter naar de Evangelische kerk Bangkok. Normaal ging Peter alleen, maar dit keer ging ik een keer mee. Na deze dienst gingen we even in een park zitten, waarna we naar het volgende park liepen, nog wat door de stad liepen en daarna met de veerboot nog een stuk stad bekeken. Uitgeput gingen we naar bed om de volgende ochtend, maandag, naar de Ambassade te gaan. Dit omdat ik mijn paspoort had nat gemaakt en wilde weten of ik een vervangend reisdocument nodig had. Volgens het Consulaat was dit niet nodig, maar zij konden hier ook geen uitsluitsel over geven. Ik ga er wel gewoon van uit dat het geen probleem is en reis gewoon door naar Cambodja.
Na dit bezoek aan de Ambassade gingen we naar de shoppingcenters. Behalve wat lenzen heb ik hier niets gekocht, maar wel weer zo'n twee uur Fifa gespeeld! en 's avonds zijn we naar een film genaamd HOME geweest, behalve 11 zalen Transformers en 2 zalen Terminator was er namelijk niets Engels in alle bioscopen waar we langskwamen. Toen we 's avonds terugkwamen wilden we nog gaan bloggen maar kwamen erachter dat het alweer half twee 's nachts was, dus planden dat maar voor vandaag (dinsdag) in.

Vandaag waren we van plan om een uitstapje te maken naar Ayutthaya, maar omdat we een beetje uitsliepen hadden we hier niet zoveel tijd meer voor en zijn dus naar de dierentuin in Bangkok geweest en na nog even langs de parlementsgebouwen te hebben gelopen zitten we nu in het internetcafe onze verhalen op te schrijven...

Morgenavond gaat Peter met het vliegtuig terug naar Nederland en reis ik dus alleen verder naar Cambodja! Om nog een klein deel van deze mooie wereld te aanschouwen voordat ik weer terug ga naar Nederland op 29 Juli. Op 29 Juli om 14.45 Nederlandse tijd kom ik weer aan op Schiphol. Tot dan!

Malaysia

Hey iedereen,

Nou, na 2 weken Maleisie is het natuurlijk wel weer eens tijd voor een verhaal. Om eerlijk te zijn mis ik jullie helemaal niet. Mochten jullie je gekwetst voelen, het ligt inderdaad aan jullie want het is hier vet saai wat jullie vast al hadden gezien aan de foto's die ik online heb gezet. De enige reden dat ik hier blijf is omdat het in Nederland nog vervelender is

Wink

Toch hadden we naast al die saaie gebeurtennissen ook nog wel wat leuks meegemaakt. Omdat het over 2 weken gaat moeten jullie misschien wel wat tijd nemen om mijn hele blog door te lezen. Succes daarmee!

Voor de luie mensen is hier een samenvatting en met foto's kijken kom je heel ver dan:

Na mijn laatste blog in Mataram zijn we doorgereisd naar Sanur in Bali, van daar naar het vliegveld, gevlogen naar Kuala Lumpur, naar Malacca, naar Singapora, naar Cameron Highlands, naar Taman Negara, naar Kota Baruh, naar Perhentian Islands, naar Georgetown waar ik nu ben.

Nu de uitgebreide versie:
In Mataram hadden we weer scootertjes gehuurd, hier hebben we weer wat rondgecrossd, door allerlei binnenweggetjes, we wilden richting een mooie picknickplek gaan die in de LP stond en die vonden we na lang zoeken. Na veel mooie weggetjes tussen de rijstvelden door kwamen we daar aan, hier moesten we over een hobbelweggetje omhoog. We hebben daar wat gegeten en zijn bewonderd door wat gekke indonesiers die ons eten wilden en het vervolgens weggooiden in de rivier. We zijn hier maar snel weer doorgegaan. Door naar een dam in de rivier. Hier konden we wel rustig zitten en lunchen.

Toen we terugkwamen in het dorpje begon het met bakken uit de hemel te vallen. Onze regenponchos waren hier niet heel erg tegen bestand en dus gingen we maar schuilen. Na een half uur besloten we een toeristische route (dus offtrack) verder te reizen. Het regende nog steeds best aardig en we gingen met een weg omhoog. De weg werd hoe verder hoe slechter, steeds meer gaten in het asfalt en veelal meer gat dan asfalt wat resulteerde in bijna riviertjes die we omhoog reden. Zelfs Peter die zelf een motor heeft zei dat hij hier nog wat rijskills van opstak en we hadden beiden regelmatig onze voeten aan de grond. Na een uurtje rijden kwamen we bij wat beter wegdek en hier besloten we weer een zijweg in te gaan, we kwamen weer door enkele dorpjes waar de mensen volgens mij nooit westerlingen zagen en hierna kwamen we weer bij een grote weg en reden we door naar het strand. Het was hier een zwart zand strand, waar ik weer een paar mooie zonsondergangfoto's heb gemaakt. Zie foto's

Na Mataram gingen we door met een busje naar Sanur in Bali. Dit bleek echt een plek voor oude mensen te zijn. Ik hoorde van locals dat ze hier nog steeds lijden onder de bomaanslagen op Bali in 2006 en dat er wel veel hotels zijn bijgekomen maar het aantal toeristen is gedaalt en dat het vandaar zo goedkoop is. Voor iedereen die naar Bali gaat, volgens de hoteleigenaar zit het nooit in het hele jaar vol ook niet in het hoogseizoen. Bij Bali hebben we onze was gedaan. Hoewel het vet goedkoop, was het ook wel een goede prijs/kwaliteit verhouding, ze hadden het alleen natgemaakt en opgevouden en een geurtje gespoten, geeneen vlek was eruit gegaan.

De volgende morgen gingen we naar het vliegveld, we vlogen om 14.40 met Air Asia, erg goedkoop en heel veel vluchten, van Denpasar naar Kuala Lumpur. In Kuala Lumpur kwamen we aan in de LCCT terminal (Low Cost Carrier Terminal). De naam zegt het al, met een trap het vliegtuig verlaten, 15 minuten lopen totdat je ergens binnen bent en dan op zoek naar je bagage. Vanaf het vliegveld namen we de bus Kuala Lumpur in, hier liepen we een half uur rond in Chinatown en kozen uiteindelijk degoedkoopste optie. Na Indonesie hebben we veelal dorms genomenen anderskamers met shared bathrooms en hebben we heel goedkoop geleefd.

In Kuala Lumpur hebben we 2 dagen rondgelopen. Kuala Lumpur is echt heel rijk, vergeleken met Indonesie is het er supergoed geregeld. Zo ver ik te weten ben te komen heeft Singapore het het beste geregeld met prijzen die tot Europeze maatstaven komen, schone straten, geen corruptie, geen gesjoemel, groote wolkenkrabbers, geen bedelaars, grote bouwprojecten, een huge haven en dikke resorts. Hierna komt de westkust van Maleisie, waar ze ook grote tolwegen hebben, haast geencorruptie (je koopt geen politie om, en er zitten geen gaten in de wegen) en ook dikke wolkenkrabbers en geen sloppenwijken, verder is alles schoon en zijn er geen straatverkopers zonder vergunningen. Hoe verder naar het oosten van Maleisie hoe armer, hoewel geeneen maleisier hoeft om te komen van honger, er zijn minimumloon en minimumpensioenen vastgelegd. Thailand schijnt weer een stuk armer te zijn dan Maleisie.
De mensen in Maleisie en Singapore zijn ook heel relaxed en aardig en omdat ze ook rijker zijn hoefen ze echt geen geld van jouw, er worden je liften aangeboden, mensen brengen je naar goede richtingen en je kunt met bijna iedereen een gezellig gesprek maken.

We liepen van Chinatown naar het oude plein, waar een militaire oefening was. Daar stonden soldaten in volle wapenrusting midden op de dag met meer den 30 graden in de zon te bakken, sommigen stonden echt uren lang stil. Het was op 6 Juli (4 Juli waren we daar) namelijk Kings-day in Maleisie, en dan kwam de koning en allerlei generalen voor een ceremonie, die nu natuurlijk werd geoefend. Hier hebben we een tijdje naar gekeken. Het was wel grappig om te zien dat ze naast de mooie luxe witte legervoertuigen een klein zwart volkswagentje gebruikten waar de hoogwaardigheidspersoon (acteur in dit geval) uit kwam. Ik moet zeggen dat ze nog wel wat oefening konden gebruiken, de militairen liepen niet heel recht, en de muziek ging ook niet even gelijk op.
Hierna liepen we door naar het oude treinstation, waar ook de grootste moskee van zuid oost Azie staat, daarna liepen we naar een groot birdpark. Dit was het grootste openlucht vogelpark van de wereld stond er. Hier hebben we enkele mooie vogeltjes gezien. We wilden ook het mooie uitzicht over de stad bekijken en vandaar liepen we naar de TV-toren, deze is hoger dan de petronas-towers (452 meter, 4 na hoogste gebouw ter wereld, hoogste tot 2003) omdat hij op een heuvel staat, alleen omdat de entree echt vet hoog was hebben we dit niet gedaan. Hierna zijn we doorgelopen en hebben ergens wat gegeten, waarna we in de richting van de petronas towers liepen. Hier zijn we in het shoppingcenter ernaast naar de bios gegaan. Dit natuurlijk omdat het vet saai was in KL, hehe. We gingen naar Brothers Bloom, we waren naast 5 chinezen en nog 2 andere Nederlanders de enigen in de zaal. Schijnbaar niets voor locals, die gingen allemaal naar de bollywood films, of Terminatorof Fighter ofzo. Deze Nederlanders waren op huwelijksreis en naderhand zijn we nog een drankje gaan drinken met hun in een bar vlakbij. Ze vertelden dat ze in een resort zaten voor 750 RM, dat is 150 euro per nacht, voor Aziatische begrippen is dat bijna het Hilton en ze vonden het goedkoop, wij verbleven namelijk voor 28 RM. Na dit drankje en een lekker gesprek zijn we toch maar eens gaan slapen.
Helaas waren we de volgende ochtend zo bekaf dat we te laat waren om de Petronastowers in te gaan. Ze geven namelijk maar 500 kaartjes weg per dag en daarvoor moet je vroeg langskomen. We hadden geen zin om een hele dag langer daar te blijven voor alleen die torens en daarom reisden we verder naar Malacca.

In Malacca kwamen we vroeg in de middag aan. Dit was eerst een Portugees fort, daarna overgenomen door de Nederlanders die het ook ruim een eeuw hebben bewoond en uitgebreid, zo staat er nog een Stadthuys, een Kerk en een Klokkentoren uit de Nederlandse tijd, voor de zier hebben ze er nog een leuk windmolentje bijgezet en een klein VOC-scheepje gebouwt. Na de Nederlanders kwamen de Engelsen die al op Singapore en Penang een handelspost hadden. In Malacca hebben we natuurlijk al deze gebouwen bekeken en zijn we in een uitkijktoren geweest. Dieavond na het avondeten liepen we terug naar Chinatown, en kwamen we langs een show van Ho Eng Hui.Het bandje op de achtergrond ging ongeveer zo: : 'Martial Artist Ho Eng Hui, master and famous for his kung fu with his strong finger. He can pierce threw a cocosnut with just his finger! He is even named in the Malaysia Book of Records!! Ho Eng Hui will show you tonight.....' in gebroken engels. Hij kon echt met zijn wijsvinger op een kokosnoot inhakken en hij maakte er een gat in. Eigenlijk was het meer een verkopertje, hij had namelijk zalf die hij verkocht, er waren echt tientalle maleisiers die het kochten hoewel het later bleek dat hij er elke dag stond. Maar de show was nog niet het mooiste, het mooiste was dat Peter werd uitgenodigd om te helpen als hulpje. Ik probeer straks nog wat filmpjes up te loaden als dat lukt. Het was echt hilarisch. Hij zette Peter redelijk voor schut, het was een soort straatartiest. De filmpjes komen later, of op YouTube. Peter werd naderhand ook nog geinterviewd door de Japanse Channel 8, die alles ook opnam.Na dit hadden we nog even een drankje ergens gepakt, waar echt heel goede muziekanten optraden.

De volgende ochtend vonden we het eigenlijk wel weer mooi geweest en gingen we door naar Singapore. In de bus reisden we samen met een groep monikken uit Sri Lanka die ook op vakantie waren hier.

Tijd voor een bakje koffie denk ik, ben nog geeneens halverwege...

In Singaporemoesten we natuurlijk een grensovergang over en dus alle spullen uit de bus, door een band en dan weer terug de bus in. Eenmaal uit de bus bleek direct al dat Singapore heel duur was in vergelijking tot de rest van Azie. Die avond hebben we heel lekker gegeten in een restaurant in Little India in Singapore. Deze buurt is echt een klein India, vol met inwoners van India, allerlei sieraden winkels, alle vrouwen versierd. De volgende ochtend gingen we een mooie wandeling maken. We liepen van onze overnachting naar Little India, waar we enkele mooie tempeltjes zagen, vandaar liepen we door het noordelijke deel van de colonial city door naar Chinatown. Hier dachten we wel even naar de kust te kunnen lopen. Stonden we direct voor een huge olietanker, waar toen we het terein op wilden lopen direct werden teruggeroepen en dus dachten we er wel even omheen te kunnen lopen. Er waren echter continue bouwprojecten en/of havens. Van een economische crisis is hier volgens mij geen sprake. Na een uur lopen (we hadden er ook al enkele opzitten), kwamen we aan bij Marina Heritage, een uitzichtpunt over de stad Singapore en de kust en de havens. Hier zat het vol met bezoekers, hoewel we de enige wandelaars waren. Hierna zijn we weer helemaal teruggelopen en namen daarna een andere route richting de colonial city, waar we nog enkele mooie gebouwen zagen, wat aten nog even op internet gingen en daarna naar bed. We hadden onze voeten wel gevoeld. Singapore was echt het bezichtigen waard vond ik.

De volgende ochtend (maandag 8 Juni) namen we de bus terug naar Kuala Lumpur om over te stappen op een andere bus naar de Cameron Highlands. Dit is een soort relax gebied voor alle toeristen, vanwege onze goede timing zaten we natuurlijk tijdens de Australische vakantie op Bali en tijdens de vakantie in Maleisie hier... gelukkig viel het met de drukte best wel mee. Hier hebben we echt een heel erg lange wandeling gemaakt, geschat op zo'n 35 tot 40km inclusief Junglepaths, hele stukken klimmen tussen 2031 en 1200 meter lag alles. Naderhand hebben we een lekkere voetmassage genomen. De wandeling was het zeker waard (is natuurlijk ook gratis, dus moet ook wel), we hebben mooie uitzichten gezien, een wandelende boom (zie blog), groote theeplantages en dikke resorts met golfbanen. Onderweg opde jungletrail naar de top vande hoogste berg in de omgevingheb ik nogeens lekker mijn hoofd gestoten, waardoor ik tijdelijk met rood haarrondliep.Er zijn te weinig woorden om het allemaal ter vertellen dus kijk maar naar de foto's dat geeft een veel beter beeld.

De volgende dag gingen we door naar Taman Negara, het nationale park van 130 miljoen jaar oud. Nou ja, dat zeggen ze. Dit park was het bezoeken echt waard, echt een must in Maleisie vind ik. Omdat het hoogteniveau hier weer vet laag is, en het een echte jungle is, is het klimaat niet om uit te staan. Ooit gehad dat je als je een uur loopt en je t-shirt uitdoet dat hij bijna 3 kilo weegt, dat zonder uit te knijpen het water er al uitstroomt, en dat bij het uitknijpen je er makkelijk een glas 'water' uit haalt. Nou, ik zweet haast niet meer als ik aan de kust ben, of in de bergen (cameron highlands) en daar is het ook al 30+ graden, maar hier is het gewoon heel klam en ontzettend warm, waarnaast je ook nog erge inspanningen doet wat gewoon teveel is hoewel je er wel aan went. Mijn polo die ik kocht voordat ik wegging (de paars/rode) is al half aan het verkleuren door de velle zon,het vele zweet, de slechte laundries enzovoort, net als veel andere kleding. We wilden erg vroeg opstaan zodat we op tijd waren voor de Canopy Walkway (hangbruggen tot 45 meter door de jungle), helaas waren we dat niet, door de vakantie die aan het aflopen was zat het vol met schoolklasjes en de man bij het loket schatte de wachttijd op 3 uur, dit vonden we veel te lang dus deden we dit niet. Zo bijzonder leek het ons ook niet. Dus gingen we de berg erachter maar beklimmen. Hier zweetten we ons dus kapot, beneden aangekomen liepen we door naar een rivercross, hier dachten we te kunnen zwemmen maar we waren een kilometertje de verkeerde kant op gelopen, toch heb ik mij hier even opgefrist in mijn shirt in de rivier gewassen, hierna voelde ik mij een stuk frisser. Bij de zwemplek gingen we het water in. De meeste meiden hier zwemmen met t-shirt, broek tot over knieen en soms ook met hoofddoek en ook veel mannen dragen een t-shirt bij het zwemmen. Hier hebben we even een uurtje lekker gelegen en onze kleding te drogen gelegd. Ik heb ook enkele foto's van een vlinder gemaakt, welke helemaal niet schuw was, ik kon het zowat vastpakken met mijn hand en hij probeerde niet weg te vliegen (zie foto).
In de middag liepen we door naar de andere kant. Hier liepen we in een uur naar een grot. Onderweg kwamen we echt een dikke boom tegen (zie foto), en later nog een bosmens met een dik mes, waarna we bij de grot kwamen. Deze grot was echt heel mooi, vooral omdat hij niet toeristisch is. Er was alleen 1 touw om de grot in te gaan en het pad te volgen. Zonder zaklamp kwam je nergens, en er waren hele stukken van maar 1 meter hoog of een een paar decimeters breed. Het zat vol met vleermuizen overal, ook met vleermuizenpoep helaas. Na deze grot gingen we terug, wat avondeten, even douchen en daarna een potje schaken. In Malacca hadden we een schaakspel gekocht, dit heb ik Peter de laatste tijd geleerd, we hebben er al enkele potjes opzitten alleen heeft hij nog niet weten te winnen.

De volgende dag reisden we door naar de Perhentian Island, we vonden al die travelagencies maar duur, dus gingen we (zoals altijd) met zelf regelen vervoer. Alleen toen we in Jerantut (2 uurtjes van Taman Negara langs Jungle rails) bij het treinstation aankwamen bleek dat ze 3 weken geleden de treinroosters hadden veranderd, dit wisten ze alleen nog niet bij Taman Negara... wat betekende dat we met een bus doorgingen naar Kuala Lipis, en daar 3 uur wachten op een trein die naar Wakaf Barut ging. Dit was de Jungle trein, dwars door de Jungle en hij stopt om de paar kilometer in het kleinste dorpje. Het was wel afzien, de ventilatoren waren kapot (net als de helft van de banken in de trein, en het was sninheet maar na 7 uur en alleen maar jungle en gebergten als afzicht met een paar kleine dorpjes kwamen we aan rond tien uur 's avonds. Daar gingen we met een taxi met 4 personen naar een goedkope accomodatie. We bekeken de nachtmarkt in Kota Baruhen besloten de volgende ochtend door te reizen. De volgende ochtend pakten we een taxi (dezelfde, taxi was vader van dormeigenaar dus die regelden het voor mekaar) naar de kustplaats.

Hier namen we om 10 uur 's ochtends de speedbood naar de eilandjes, we gingen naar Longbeach op Kecil (small) Island in de Perhentian Island. Het was 45 minuten met de speedboot, we zaten in een speedbootje met zo'n 10 man. Hij ging echt lekker snel met z'ntwee 225PK motoren, het was de overtocht kosten wel waard. In Longbeach namen we eerst een lekker ontbijtje bij een gezellige bar met mooi uitzicht over het strand en de zee. Hier bleek het vol te zitten, bij de buren niet, maar dat waren echte krotten (alleen maar gipsplaat tegen elkaar) en er moest wel wat beters zijn. Uiteindelijk kwamen we bij Symphonie Village, gerunt door een stel dronken locals die alleen maar zaten te geinen. Het had een top locatie, midden op het strand, maar een slechte service, daarnaast liep er een dief rond, bij de overbuurman (een chinees) was ingebroken. Het kon die gasten niets schelen, hij moest zelf maar bij het politiekantoor in het dorp een half uur verderop zien te komen. Daarnaast hadden ze ook geen Vuze, waardoor het voltage elke keer veranderde (ze hebben zonne-energie en windmolens op het eiland voor stroom) Peter's mp3 speler is hierbij gecrashed...
Zaterdag (13 Juni) de dag dat we aankwamen, gingen we nadat we een accomodatie hadden lekker op het strand liggen en ik verbrandde weer een beetje net als Peter. Ik was weer helemaal rood op mijn buik, gelukkig wel een stuk minder dan Kuta Bali. De volgende dag sliepen we lekker uit, we hadden nu enkele dagen rond 6-7 uur opgestaan en konden wel wat slaap gebruiken, hierna gingen we een wandeling over het eiland maken. Eerst naar een mooi uitzichtpunt op de top van het eiland (naast de windmolens) en daarna door naar een privestrand, waar we echt heel helder water hadden, de vissen voorbij zagen zwemmen, en de rotspartijen, palmbomen en strandstukken elkaar afwisselden. Hier hebben we een tijd gelegen en hebben we nog wat rotsen beklommen. Hierna liepen we terug naar het hutje, hier ben ik weer verder gaan dutten, terwijl Peter een boek las. Na een paar uurtjes liepen we weer terug naar ons strand. De volgende dag deden we een hele dag een snorkeltrip, zeker de moeite waard, hoewel er een Braziliaan bij ons zat die overal op zat te klagen en alleen maar op bikini's geilde. Tijdens het snorkelen zagen we eerst een Schildpad (van zo'n 80cm) daarna haaien (van zo'n 130cm), heel veelkoraal, groote gekleurde schelpen die open en dicht gingen, verder nog groote scholen gestreepte gekleurde vissen. Verder nog een grote blauwe vis van ongeveer 1 meter waarvan ik de naam kwijt ben, en nog erg veel andere exotische vissen. 's Avonds gingen we lekker uit eten en dronken nog wat met twee andere gasten die we hadden ontmoet. Om 8 uur 's ochtends de volgende ochtend namen de speedboot het eiland af. Aan de overkant wachtten we bijna 4 uur voor de bus die ons naar Penang (Georgetown, waar ik nu ook ben) zou brengen.

Misschien weer tijd voor een rustmoment, ik kan niet goed zien hoe lang mijn stuk is, maar volgens mij al wel een paar pagina's. Dus tijd voor wat rek en strek oefeningen ;).

's Avonds kwamen we aan in Georgetown. Volgens de Lonely Planet moet je hier alleen al heengaan voor het eten. Gisteren hebben ik wat geinternet, vooral mijn vlucht proberen te regelen, wat vandaag volgens mij helemaal is goedgekomen en daarna maar gaan slapen. Vandaag hebben we de bus genomen naar Kek Lok Si Tempel, de grootste Budhistische tempel van Maleisie,waarna we zijn doorgelopen naar de Penang hill, waar je een treintje omhoog kon nemen. Deze zat vol met klagende engelsen/australiers die continue zaten te klagen om alles en niets. Boven had je uitzicht over de stad, na een uurtje gingen we weer naar beneden, daarna een bus naar de stad terug, waar we lekker hebben gegeten met een biertje. Ik merk wel echt dat ik de laatste maanden hier haast geen bier meer drink, 1 biertje (75cl) voel ik nu al, dat moet ik wel even aanpassen voor Kroatie denk ik, hehe. En tja, nu zit ik dus in het internetcafe, onderhand ook al zo'n 3 uur, chatten, bloggend en mailend met Egyptair.

Morgen gaan we naar Thailand, we gaan via de westkust, omdat het in het zuidoosten erg onrustig is, de laatste jaren zijn er door gevechten al duizenden mensen omgekomen, zo ook een week terug weer iemand met een vuurwapen rond wezen schieten in een moskee met tig doden. Maar nu blijkt net dat Peter leest dat de locatie waar we naartoe wilden, Phuket, enkele gevallen heeft van Mexicaanse Varkensgriep in de afgelopen week waardoor alle uitgaansgelegenheden zijn gesloten. Niet echt heel interessant dus, dus misschien gaan we onze richting nog een beetje wijzigen. Anders is het plan als volgt. Schematisch: Thailand nog 2 weken, eindigen in Bangkok. Daarna gaat Peter naar Nederland op 2 Juli, en vlieg ik naar Cambodja, daar ga ik ongeveer een weekje rondreizen waarna ik naar Angkor Wat ga, de grootste religieuze bolwerken ter wereld. Het schijnt dat je hier 3 of 1 week passen moet kopen op iets te zien. ik blijf hier waarschijnlijk dan 3 dagen, waarna ik nog even in Cambodja blijf en daarna doorreis naar het noorden van Thailand waar ik nog zo'n 2 weken heb voordat ik terugvlieg.

Hopelijk vonden jullie het verhaal nog wel interessant. Haha...

Cya in Nederland...
De foto's ga ik nu uploaden,

Karel vanuit Maleisie

Eindelijk beeld!!

Nou, nu heb ik eindeljik een paar foto's online gezet, het heeft even geduurd, maar nu valt mijn 'avontuur' ook vanuit Nederland te volgen!!!!

Na Bali, zijn we direct doorgegaan naar de Gili eilanden, er wonen zo'n 1000 inwoners per eilandje, meesten in de toeristensector. Alle eilanden zijn helemaal omringt door een heel mooi strand. Er valt dus ook nergens aan te meren, waardoor we met een houten boot het strand op vaarden, waar we een klein stukje het water door moesten om aan land te komen.

Als eerst gingen we naar Gili Trawangan, dit was het party eiland, er zaten hier namelijk wel 10 kroegen en er was op woensdagavond ook nog eens 1 party!! In het hoogseizoen zat het erg vol, maar nu was het erg leeg. We sliepen hier 2 nachten. Deze woensdag was natuurlijk ook de championsleague finale, deze begon hier om 2.45 uur 's nachts, en we lagen dus rond 5 uur pas te maffen.

De enige ATM op het eiland werkte niet, dus hebben we maar dollars gewisseld bij een money changer. De volgende dag hebben we het hele eiland rondgelopen langs het strand, met een snorkelset, we hebben hier echt mooie vissen en (vooral dood) koraal gezien. We aten ergens in een van de vele restaurantjes langs het strand en zo ging het de hele dag door totdat we bij de westkust aankwamen waar de zonsondergang was, hier heb ik nog wat mooie foto's geschoten (zie foto's) waarna we doorliepen, in totaal was het hele rondje misschien 3km. Er is dan ook geen gemotoriseerd vervoer op de eilanden. Alleen maar fietsen en paarden wat het erg rustige eilandjes maakte.

De volgende dag besloten we door te gaan naar Gili Air. Hiervoor stapten we 's ochtends al op een bootje dat ons naar Gili Air bracht. Gili Air was een stuk meer relaxed en rustiger, het leek bijna alsof we de enige toeristen op het eiland waren, en als je hier het 'dorp' uitliep kwam je echt niemand meer tegen op een enkele visser na. We zaten uiteindelijk als enigen in dit restaurant op bamboestoeltjes aan het strand te eten. En daarna gingen we ergens een biertje drinken, waar we weer de enigen waren. Het leek alsof er maar 10-20 toeristen op het hele eilandje waren.

Nu is het een dag later, en hebben we ook GIli Air verlaten voor Lombok. We hebben vandaag de grootste stad van Lombok, Mataram, bekeken, en voor morgen ook scootertjes geregeld, er schijnen hier de mooiste landschappen te zijn. Na zondag rondgereden te hebben gaan we maandag weer terug naar Bali, waar we dinsdag nog in Sanur verblijven en dan woensdag met het vliegtuig doorvliegen naar Maleisie!!

En vergeet de foto's niet ;)

Groeten vanuit Lombok,
Karel

Bali

Ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin hier, en vermaak me prima. Jammergenoeg was er iemand jaloers op mijn reis aan zijn reactie te zien op mijn vorige reis, en vond hij het nodig om even te klagen over hoe verwaand ik wel niet ben en dat ik maar thuis moest blijven. Misschien ben ik ook wel verwaand, maar waarom zou ik niet mogen genieten (en profiteren

Wink
) van Azie. Mijn verhaal was inderdaad een beetje overdreven, maar ik vond het wel grappig om er over te schrijven. Het is gewoon een andere cultuur, en daarmee zeg ik niet dat ik het irritant vind, behalve natuurlijk als ze aan je armen gaan hangen en je meeslepen, maarja dat is normaal denk ik.

Nu weer even over mijn reis. Na Surabaya reisde ik door naar Gunung Bromo, dit is (volgens vele) de mooiste vulkaan op Java. Hier sliepen we weer in een goedkope homestay, en samen met twee Engelsen, die al een jaar aan het rondreizen waren, huurden we een jeep om de zonsopgang te kunnen zien over Bromo en vervolgens Bromo te beklimmen voordat de wolken opkomen aan het einde van de ochtend. Dit was zo toeristisch, er liepen echt honderden westerlingen en Chinesen. Hoewel het wel opviel dat locals en andere aziaten een slechte conditie hadden. Ze stopten bijna om de 20 meter om even uit te rusten bij de klim, maar wat wil je met al die scooters hier. Wandelaars zie je ook bijna nergens, zelfs als is het maar 200 meter dan wordt er hier al de auto of scooter gepakt.
Al die toeristen waren hier niet zonder reden, het was echt geweldig. Ik heb ruim 50 foto's geschoten van het uitzicht, en nog eens een heel aantal bij Bromo. Bij Bromo kon je ook op een paard rijden door de asvlaktes (het was over zwart zand, bijna een soort woestijn) om je te brengen naar plekken waar jeeps niet konden komen. Na deze tocht gingen we direct door naar Bali, ondertussen was het al einde van de middag toen we vertrokken, en het was wel een eind rijden en er moest ook nog een veerpond worden genomen. Het bleek dat iedereen een andere prijs betaalde voor deze bus, en wij bleken gelukkig erg goedkoop uit te zijn. UIteindelijk kwamen we om 23:40 uur aan in Denpasar, vanwaar we een busje namen naar Kuta (de plek met de beste stranden en meeste uitgaansgelegenheden). Onderweg met de bus hadden we 2 andere Nederlanders (Teun en Arjen) ontmoet, en samen gingen we rond 1 uur 's nachts op zoek naar slaapplekken. Er zat redelijk wat vol, maar toch hadden we snel wat gevonden, hoewel zij voor 80.000rp (2.70 euro pppn) en wij voor 190.000rp (6 euro pppn) verbleven, en het zwembad bij hun bungalows was nog groter ook!

De volgende ochtend sliepen we lekker uit, het was zondag en we gingen maar lekker een dagje niets doen. Rond half twaalf lagen we op het strand te bakken, de tijd vloog voorbij en het was alweer rond vijf uur voordat we er weg gingen, in de tussentijd hadden we geen schaduw gezien en bijna alleen maar gemaft op het strand. Het bleek al snel dat we helemaal verbrand waren (en dat zijn we nog steeds 2 dagen later). Deze avond gingen we nog even wat klaverjassen en drinken met Teun en Arjen, en we spraken af de volgende ochtend scooters te huren en lekker rond te rijden over het zuidelijke schiereiland van Bali.
Wij stonden wat eerder op en gingen op zoek naar een goedkopere overnachting, welke ook vonden. We haalden hiervoor de scooters op om 8:00 uur 's ochtends en huurden deze voor 2 dagen. Ik heb natuurlijk geen rijbewijs, maar dat is hier geen enkel probleem zo lang je geld hebt (namelijk 2,50 euro per scooter per dag). De scooters halen makkelijk 80km/u, en het is echt een aanrader en het rijden ervan is een eitje (locals halen ook links en rechts in en toeteren is normaal, lekker makkelijk dus). Alleen het is wel even wennen met al die gaten in het asvalt hier op Bali. Ik ben 1 keer van mijn scooter gevallen maar dat was toen ik stilstond op een parkeerplaats en mijn voet bleef haken op mijn scooter waardoor ik uit balans was (nogal dom dus).

We hebben enkele stranden afgereist met onze scooter, waar ook mooie grotten en rotspartijen te zien waren, en overal Australische surfers. Er zitten misschien wel 10.000 Australiers op Bali. We bekeken ook enkele tempels. Het is echt gaaf om met een scooter lekker met z'n 4en rond te crossen door Bali. Bij het eerste strand waar we stopten kon je parasailen, met een parachute achter een motorboot hangen, en omdat het hier kon voor 3 euro omdat Teun hier al eerder was geweest, hebben we hier gebruik van gemaakt. Dit was echt cool, vooral het uitzicht was erg mooi. Na het parasailen gingen we door, waarna we nog een paar mooie tempels en rontspartijen zagen. Rijden door het mooie heuvellandschap is geweldig. Na een tijdje gingen we naar 'Dreamland', dit is een resort op een bepaalde hoogte waar een zwembad is wat overstroomd met uitzicht op de zee, als je hierin ligt lijkt het net alsof het water doorloopt, hier hebben we een biertje gedronken. We reden door naar ander strand waar een goed restaurant was, waar je zelf je vis (zalm, krab, garnaal, gamba etc) kon kiezen. Sommigen waren nog levend (vers), maar wij kozen wat goedkopers. Hier hebben we helaas de zonsondergang gemist omdat er wolken aan de horizon waren. Na het eten reden we terug naar ons hotel door het donker, als prutser die nog nooit op een scooter had gereden en nu dus voor het eerst lekker croste tussen rijstvelden tempels en stranden, reed ik het hele stuk met groot ligt ipv normaal.

De volgende dag reden we weer een stuk op met Teun en Arjen, maar zij gingen 3 dagen Bali rondreizen per scooter en wij gingen alleen nog even naar Ubud (een eind naar het noorden de berghellingen op, waar we apen en mooie oude tempelcomplexen hebben bekeken. Op de terugweg hadden we nog bijna problemen, er kwam opeens een politieauto langsrijden die gebaarde Peter te stoppen. De politie hier stopt vooral buitenlanders, want ze kunnen 25.000rp als zwijggeld krijgen als je niet in het bezit blijkt van alle papieren. Peter gebaarde al dat ik door moest rijden, want hij had wel een rijbewijs en ik niet. We hadden dus geen enkel probleem en leverden de scooters 's avonds in.

Nu is het een uurtje later en zit ik hier in het internetcafe. Morgen gaan we naar de Gili eilanden, deze zijn ook erg toeristisch, en daar gaan we weer even genieten van de witte stranden, palmbomen en proberen wat rond te varen, maar dat zien we nog wel. Ondertussen hebben we een vlucht geboekt op 3 Juni naar Kuala Lumpur, vanwaar we Maleisie ook nog even meepakken voordat we Thailand ingaan.

Hopelijk valt er in Nederland ook nog wat te genieten ^^

Groeten vanuit Bali!

Afzetters United

Yo,

Alweer een week voorbij... in het begin lijkt de tijd heel langzaam te gaan, maar nu vliegt ie voorbij. De foto's komen met ongeveer 2 weken, dan zit ik in Kuala Lumpur en moet ik wel een kabeltje kunnen kopen. Zelfs in de tweede stad van Indonesie (het 4e land qua meeste inwoners in de wereld) lijkt het bijna onmogelijk. Apparatuur is hier heel zeldzaam. Iedereen heeft schotels en televisie, maar mobieltjes, laptops en al helemaal digitale camera's zijn luxe producten. En iedereen die TV heeft kijkt voetbal, dit land schijnt gek te zijn van Manchester United op de een of andere manier. Maar zelf bakken ze niets van voetbal...

Na Bandung wilden we eerst naar een stuk kust, maar omdat het ons te toeristisch (schoolvakanties hier) in het zuiden leek, zijn we richting de noordkust gegaan, 4 uur met een busje over het platteland richting Cirebon. We dachten dat het hier wel rustig was, maar we hadden nog nooit zoveel mannetjes gezien als toen we daar uitstapten, er hingen wel 25 mensen om ons heen die allemaal 'mas, hotel?', 'kota? kraton' of 'very cheap hotel, you want?' roepen en ook aan je armen zaten te trekken. Na 5 minuten deze kleine druktemakers te hebben genegeerd werd het wat minder. Ik en Peter besloten een minibusje te nemen naar het station, de busterminals in Indonesie liggen namelijk enkele kilometers buiten het station, en direct liepen twee mannetjes voor ons uit en deden alsof ze het voor ons hadden geregeld, wij liepen daarom als domme tourist naar een ander busje erachter. Irritante mensen krijgen geen geld van ons! In dit busje zat een jonge gast, hij zou ons voor 2500rp pp vervoeren, maar hij werd eruitgehaald door een oudere persoon. Toen we halverwege naar het station waren zei hij opeens 10.000rp met allemaal smoesjes gooide hij ons er halverwege uit. Peter maakte wel even duidelijk wat wij ervan dachten. Verder liepen we en negeerden de andere vervoersmiddelen die ons wilden meenemen voor geld.
Die avond hadden wij wat voedsel en fruit gekocht. De volgende ochtend zat dit allemaal onder de insecten, net als onze bedden, we besloten maar een ander hotel te zoeken. We namen er 1 aan de overkant. HIerna gingen we kijken aan de kust. We kwamen ook weer eens westerlingen tegen, de eersten sinds Jakarta. De kust bleek echter geen strand te hebben, alleen maar een vergaan amusement park waar ze aapjes, slangen en reptielen in kooitjes van 1x1 hielden, kapotte draaimolens hadden en een pier het water in. Wij gingen even picknicken op deze pier, maar werden direct gestoord door een hele groep kindjes die allemaal geld wilden. Die avond gingen we een stukje lopen, maar zo snel je dat doet gaat er de hele route soms wel uren een fietstaxi naast je rijden en je afsnijden totdat je een keer instapt of een ander vervoermiddel neemt.
Na Cirebon reisden we met de trein door naar Yogyakarta, wat ook wel de culturele hoofdstad van Java is. Java is opgedeeld in 4 delen: West Java, Centraal Java, Oost Java en Yogyakarta. In Yogyakarta huist namelijk nog steeds een sultan die het hele gebied van onder de vulkaan Merapi, de stad Yogya(karta) tot aan de zuidkust in bezit heeft. Iedereen die in Yogya woont leent grond van de sultan. Binnen de oude stad zijn de woningen nog wel allemaal eigendom van de sultan. Hier wonen 25.000 mensen, waarvan de meesten in dienst van de sultan. In ruil voor het werk wat ze doen voor de sultan genieten ze onderdak, eten, drinken en een kleine vergoeding. Het is een stad met een aardige hoeveelheid aan bezienswaardigheden zowel in de stad als in de omgeving. De sultan woont nog steeds in de kraton, waardoor maar een klein deel te bezichtigen is.
Bij de kraton raakten we aan de praat met een muziekspeler. Elke dag zijn er namelijk nog steeds optredens in de kraton. Wij hadden een orchestra van zo'n 25 vrouwen die voor ons traditionele muziek speelden/zongen.
In Yogya kwamen we tientalle, misschien wel honderd andere westerse toeristen tegen, dit is namelijk wel de trekplijster als je naar Java gaat, hier proberen helaas ook veel mensen van te profiteren. Overal zijn 'art galleries' en 'batik'. Batik is de traditionele Javanese kledendracht, die allemaal proberen je wijs te maken dat het handgemaakte meesterwerken zijn die 100 dollar waard zijn per stuk. Je word om de 10 meter aangesproken in half Engels en het eindigt altijd met 'you must see our art gallery, batik, best of Java'. Fietstaxies bieden ook aan je rond te leiden voor 500rp (3 eurocent) een uur lang door de stad. Als je hier op ingaat beland je in alle Batik galleries van de stad...
Hier waren we gelukkig al voor gewaarschuwd door personeel van de sultan, zij noemen het Chinese Mafia, en we waren ook al achter de 'niets is gratis' mentaliteit, helaas. Misschien wel overgenomen van de Nederlanders ;)

In Yogya bleven we 4 nachten, vanuit hier bezochten we tempels Prambanan (17km vanuit Jogja) met gehuurde fietsen van 1,50 euro per dag, en een andere dag Borobudur met een minibusje.Bij de tempels stonden hele bouwwerken van gipsplaat, asbest en hout die 100 kleine winkeltjes vormden waaruit mensen je probeerden je de meest lelijke plastic souvenirs te verkopen. Hierachter waren de loketten. Eerst stonden we bij het verkeerde loket. Deze was voor Indonesiers, locals kunnen namelijk 10x zo goedkoop het park bezoeken als buitenlanders, en dus moesten we naar de internationale loketten om voor 100.000rp per persoon een ticket te kopen. Bij Prambanan werden we al snel aangesproken door een groep studenten die ons rondleiden om zo hun engels te verbeteren. Ze kennen de woorden, maar de uitspraak is vreselijk hier. Beide tempels waren zeer indrukwekkend.
Vanuit Yogya reisden we door richting Solo, 1 uurtje met de trein. In Solo vonden bleven we 1 nacht. Die avond aten we in het duurste restaurant tot dan toe, hier leerde ik Peter schaken. Na dit eten en schaakspel gingen we door naar een theater. Het toneelstuk, inclusief komedie (in het indonesisch...) dans, zang en een heel orkest in de orkestbak koste maar 22 eurocent (3000rp) en duurde zo'n 4 uur. Toevallig gingen we naast een leraar Engels zitten, hier hebben we vooral mee gekletst. Er werd overal gekletst, getelefooneerd en mensen liepen ook in en uit, en na 2 uurtjes hielden wij het ook voor gezien en gingen we terug naar het hotel. De volgende dag zochten we een trein richting Surabaya (zijn we nu), deze zou om 17:00 weggaan en kwam dan om 22:00 uur aan. Ondanks dat op Java gigantisch veel mensen wonen is de trein geen dagelijks vervoersmiddel. Van oost naar west liggen maar 2 lijnen, 1 in het noorden en 1 in het zuiden, en beiden zijn enkelspoor, de trein stopt elk uur om een tegenliggende trein langs te laten. Daarnaast betaal je hier voor de trein/zitplaats, en niet voor de locatie waar je naartoegaat. Stel je stapt in een trein van Jakarta naar Surabaya (750km) en je wilt maar 100km verder zijn, dan betaal je evenveel als iemand die de hele route aflegt. Je krijgt namelijk stoelen toegewezen, en als jij met zo'n trein maar een klein stukje wilt reizen bezet je wel een plek. Om te tijd te doden tot 17:00 gingen we naar een heel luxe hotel, hier kochten we entree tickets voor het zwembad voor iets meer dan een euro, en hebben we zo'n 2 uur bij het zwembad gelegen en gezwommen. Hierna gingen we wat eten en misschien wel het goedkoopste tot dan toe:
Fruitcocktails uit een blender van verse vruchten met kokosmelk: 3000rp = 21 eurocent. Mie Goreng, of mie soep 7500rp = 55 eurocent. In de trein reisden we in de luxeste klasse, vergelijkbaar met Nederlandse eerste klasse.
In Surabaya liepen we eerst de verkeerde kant op, en toen sprak een Nederlandsgekke Indonesier Heintj (spreek uit eetsj) ons aan, hij studeerde hier iets met water aan de Universiteit van Malang en liep het hele stuk met ons mee totdat we een hotel hadden een paar km verder. Hier hebben we nog een tijd geklets. Hij liet foto's die hij had van Amsterdam op zijn laptop zien. Hij wilde volgend jaar ook gaan studeren in Nederland. Hij was erg gezellig en relaxed, maar omdat het al zo laat was gingen we toch naar bed. Nu is het een dag later hebben we Surabaya bekeken (oke niets aan, beetje Chinatown een grote moskee en een budist tempel) en nu zit ik hier in een internetcafe. Het valt wel op dat de mensen in Surabaya ondanks dat het zo'n grote stad is een stuk relaxter zijn. Maarja, als dit een werkmentaliteit als Nederland zou hebben met evenveel personeel als normaal is in NL dan zou 80% van de bevolking werkloos zijn. Relaxter zijn, maakt je een stuk armer maar zorgt wel dat er een stuk meer banen zijn...
De volgende keer dat ik blog is vanuit Bali, waar ik in enkele dagen hoop te zijn. Lekker op het strand hangen, en misschien goedkoop duiken en/of surfen, hoewel Bali wel een stuk duurder is dan Java.

Hopelijk hebben ze wel sneller internet daar. Hier duurt het 73 minuten om dit stuk tekst te uploaden... hopeloos...

Genoeg leesvoer voor nu. Groeten vanuit Surabaya,

Karel

West Java

Beste thuisblijvers,

Het is nu alweer een week geleden sinds ik ben vertrokken dus tijd om weer eens wat te bloggen. Foto's uploaden is voor mij nog steeds onmogelijk, omdat de computers hier nog geen usb uigangen hebben.

Nadat ik mijn laatste verhaal had geschreven ging ik wat eten bij een restaurantje langs de weg (maaltijden 1 euro). Later op de avond zat ik op het terras van mijn hotel waar ik een tijdje heb gesproken met drie Britse meiden die al 10 weken aan het backpacken waren en nog wel enkele weken doorgingen. Hier kwam ook een Engelsman bij zitten. Howard woonde nu al 15 jaar in Indonesie en had ook een vrouw hier. Howard had Wiskunde gestudeerd aan Cambrigde, en verdiende ruim een half miljoen pond met lezingen maar vond dat leven en de 9 tot 5 mentaliteit maar niets. Vandaar dat hij naar Indonesie is gegaan en nu boeken schrijft (oa Lonely Planet). Hij werkt hier nu een paar uurtjes per week en doet de rest van de tijd wat hij wil: uit eten, uitgaan, drinken, strand liggen, naar backpackerscafe's gaan enzovoort. Na een tijdje raakten wij aan de praat over de corruptie hier in Indonesie. Hij vertelde mij dat de Politie haast nooit gebruikt wordt, bijna alles zwart gaat en omkopen/inhuren de normaalste zaak van de wereld is. Rijbewijsen worden gekocht, de politie huurt mannetjes in voor vuile klusjes, enzovoort. Hij heeft zelf ook een mannetje in Jakarta die hij kan bellen, dan 50.000rp (3 euro) geeft en die dan even iemand in mekaar mept. Daarop vroeg ik of het hotel hier niets tegen deed, en hij zei: 'zij gebruiken hetzelfde mannetje, ze zijn veels te bang voor hem'.

De volgende morgen stond ik rond 9 uur op, na het ontbijt heb ik eerst een uur rondgelopen in Jakarta, waarna ik richting het monument Monas (0.35 euro) ging om te genieten van het uitzicht vanuit deze toren. Hier werd ik meegenomen door enkele Sumatra-inwoners die hier op vakantie waren, en met mij op de foto wilden, ze hadden nog nooit iemand gezien die zo lang was (de gemiddelde persoon hier blijft ruim onder mijn schouders).

Na Monas stapte ik in een taxi die mij in een half uurtje (2 euro) naar de oude havens bracht. Hier sprak een gids mij aan die ik aannam. Hij bracht mij langs en op de boten in de haven en nam mij met een bootje naar het arme vissersdorp, waar we een tijd rondliepen richting de oude stad Batavia. Je zag echt duidelijk een verschil tussen rijk en arm. Ook goederen verschillen heel erg in prijs, zo zijn mobieltjes, biertjes, camera's en internet stukken duurder dan in Nederland, terwijl eten wel 10x zo goedkoop is.

Deze avond zou ook Peter aankomen, ik bleek geen verbinding te kunnen maken met mijn profider hier in Indonesie toen hij mij probeerde te bereiken. Peter had namelijk problemen met inchecken, hij moest een return ticket laten zien maar had alleen een enkeltje heen naar Jakarta en terug vanaf Bangkok. Uiteindelijk heeft hij de immigratiedienst omgekocht voor 20 dollar! Lees meer hierover in zijn blog, link in rechtermenu. De volgende dag gingen ik en Peter samen Jakarta verder verkennen.

Donderdag vertrokken we met de trein richting Bogor. Op het perron stonden zo'n 100 mannetjes met gele overhemden. Op een gegeven moment gingen ze allemaal naar het begin van het perron. Toen er een trein aankwam renden ze allemaal met de trein mee, en sprongen deze al rijdende trein binnen. Het was een erg grappig gezicht.
10 minuten later kwam onze trein, we trokken weer veel bekijks. Java is niet heel toeristisch, en op Chinesen na komen hier amper buitenlanders. Je hoort continue 'hello mister' om je heen. Met deze trein gingen we richting Bogor.
De volgende ochtend hebben we de exotische tuinen van Bogor, nog aangelegd door Nederlanders, bekeken. In de middag gingen we met een minibusje over de Pucnak pas (1500m) naar Cidoras (ongeveer 2 uurtjes voor 1 euro).
Daar werden we direct aangesproken door iemand die ons tweepersoons kamers aanbood voor 100.000rp (7 euro per nacht). Ik was wel geinteresseerd, Peter was al wat wantrouwiger en terecht bleek later. Toen we aankwamen bleek dat we de buskosten (3000rp) voor deze man, Abi, moesten betalen. De kamer van 100.000rp bleek vol te zitten (of dat zeiden ze in ieder geval), dus namen we een kamer van 125.000rp. Hierop kreeg Abi van het hotel 10.000rp. We wilden graag deze nacht om 2 uur 's nachts de berg Gunung Gede 2958 meter in het Nationaal park beklimmen zodat we als we doorliepen rond 9 uur 's ochtends op de top zouden komen voor het beste uitzicht voordat de wolken opkwamen. Zelf zaten we op 1250 meter hoogte en de tocht was zo'n 10km klimmen. Omdat buitenlanders een gids moesten hebben om het park in te mogen en Abi dit ons aanbood terwijl het kantoor al was gesloten gingen we met hem in zee voor 35 euro (inclusief entree 5 euro en lunch 1 euro).

Ik was redelijk verkouden en had wat hoofdpijn (wat nu gelukkig over is) en na 3 uur slaap voel je je niet heel erg vit, maar toch moesten wij beginnen met de klim. Dit park was ook alleen toegankelijk te voet, er lagen geen wegen en de paden door deze jungle lagen vol met afval. Na ongeveer 2 uur klimmen raakte onze gids al aan het hijgen, nog een uur later kwamen we aan bij de hotsprings. Hier stroomde water van zo'n 90 graden langs waar we zo'n 40 meter van steen tot steen moesten springen. Iets verderop was een iets koudere beek waar we hebben gezwommen en ook prachtig uitzicht hadden over deze jungle. Onze gids was hier zo dolblij dat hij hier ruim een half uur bleef liggen, hierna wilde hij de lunch opeten, en daarna liepen we verder. Dit ging nog ongeveer 3,5 uur klimmen goed, maar daarna stopte onze gids ongeveer elke 10 meter om even 1 minuutje uit te rusten. Hij begon ook steeds harder te hijgen, we vroegen ons af of hij ooit deze berg eerder had beklommen. Eenmaal bij de kruising tussen de twee hoogste bergen in het park, waar ook een kamp was en diverse backpackers overnachten wilde hij een dutje nemen. Wij wilden wel doorklimmen maar hebben uiteindelijk toch bijna een uur gerust. Het klimmen hierna verliep nog langzamer, en toen we zo'n 300 meter van de top waren waar we ook stukken 50% omhoog liepen, gebaarde hij 'ga maar' en zijn we naar de top gegaan. Achteraf bleek hij daar een uur geslapen te hebben. Vanaf de top kon je de vulkaankrater zien en had je een geweldig uitzicht als het niet bewolkt was. Het was namelijk al 11 uur 's ochtends.
Toen we terug wilden gaan begon het te regenen, onze gids wachtte daar op ons en we liepen naar de laatste checkpost: een ingestort huisje vol met hikers. Hier kreeg ik wat koffie aangeboden wat ik erg goed kon gebruiken want ik was doodop. Na een klein uur met regen, vond Peter het wel tijd om door te gaan, hij had nog meer energie terwijl ik omviel van de slaap. We vroegen onze gids die zij dat we het rustig aan gingen doen omdat het glad was, en we gingen. Onze gids had echter andere plannen. Hij rende als een gek weg van ons, terwijl wij zelf de weg terug maar moesten vinden. Ongeveer 3 uur verder wachtte hij ons op. We uitten onze onvreden, hij droeg onze permits, ensurance en dergelijke en wij hadden hem niet hiervoor betaald om zelf zijn eigen pauzes, slaap, tocht, route en snelheid te lopen. Hij zij dat hij honger had en dat Peter had gezegd dat dit goed was, maar dat was gelogen. Wij moesten zijn eten en drinken kopen en tillen, en omdat hij dacht dat we meer eten mee hadden had hij honger. Hij droeg dus ookal de hele tocht niets, had tussendoor ruim een uur geslapen en zat te klagen over ons tempo terwijl zelfs wij nog vele mensen inhaalden naar beneden en hij ons naar boven erg afremde. Tevens wist hij niets over de berg of het natuurpark te vertellen.
We hebben hem duidelijk gemaakt wat wij ervan vonden, maar van excuses aanbieden had hij nog nooit gehoord. Ondertussen had hij wel geld ontvangen waar wij hadden ontbeten, zaklamp gekocht en overnacht, naast het bedrag dat hij van ons kreeg. Later probeerde hij ons nog te vertellen dat er iets mis was gegaan met de permits en dat we helaas dus 20.000rp extra kwijt waren, dit hebben we natuurlijk niet betaald. Hierna wilde hij ook nog eens op onze kosten uit eten.
Terug lopend naar het 'hotel' (zonder douche, airco of warm water) klaagden we nog even na over de slechte 'gids' en mooie klim waarna we gingen slapen. Het was ondertussen 7 uur 's avonds. Zo'n 17 uur weggeweest dus, waarvan 12 uur lopen/klimmen.

De volgende ochtend sliepen we lekker uit en in begin van de middag pakten we een bus naar Bandung. Hier pakten we een hotel dicht bij het station, en gingen we op zoek naar een internetcafe. Na 10x vragen, twee uur lopen en doorverwijs vonden we een plek waar we in de rij stonden voor internet met 1mb/s wat hier supersnel was. Hier hadden we even gepraat met wat locals, volgens hun was het beste van Bandung de mooie meiden, ze schijnen hier het knapst van Java te zijn wat ook wel klopt. Ik voelde me heel slecht, had erge hoofdpijn, misschien te vaak mijn hoofd gestoten (veel laag hangende obstakels hier) en ging na mijn avondeten direct naar bed.

Vandaag stonden we rond negen uur op. Mijn hoofdpijn was gelukkig helemaal weg! We hadden in de Lonely planet wat gelezen over mooie theeplantages maar dat was veels te ver weg, dus vroegen we het hotelpersoneel of er dichterbij mooie landschappen waren. Zij verwees ons naar een dorpje (Lembang) vlakbij, met een minibusje kwamen we daar. Hier bleek niet heel veel te zien te zijn, dus pakten we een ander minibusje en noemden een plaatsnaam wat ons wel in de goede richting leek en hoopten daar meer te zien. Dit bleek een geweldige keus te zijn, we hadden geweldig uitzicht en er zijn veel foto's gemaakt. De chauffeur van het minibusje probeerde ons wel op te lichten voor 100.000rp terwijl de rit zo'n 5.000rp waard was. In dit dorpje waren gelukkig een stuk minder profiteurs, in Java staat elke 5 meter iemand naast je die een ritje achterop zijn scooter aanbied of je probeert op te lichten voor veel geld. In dit dorp hebben we eerst een stuk rondgelopen en daarna een huis van een local bezocht, waarna we terug gingen naar Bandung.

Wow, dat was een lang verhaal :D

Morgen gaan we waarschijnlijk even naar een badplaats aan de kust. Na Steden, Bergen en Landschappen is het nu tijd om wat te relaxen. Dan zijn we bijna in Midden Java, waar we doorgaan naar Yogyakarta, de oude hoofdstad van voordat de Nederlanders kwamen waar ook de grootste Tempels staan.

Cya