Gistermiddag was het dan eindelijk zo ver. Om 12:00 uur vertrok mijn vliegtuig! Ik was ruim op tijd en zat nog lange tijd te wachten in de vertrekhal. Het vliegtuig waar ik inzat was van Malaysia Airlines, ging richting Kuala Lumpur en zat nog geeneens halfvol. Hierdoor zat ik zo goed als alleen in mijn hele rij. Even verderop naast mij zat een Australische vrouw. Ik vroeg me al snel af waar zij Engels heeft leren praten, want er was niets van haar verhalen te volgen. Grappig was dat zij steeds aan mij vroeg 'Doe joe speek Inglies?'.

Al na tien minuten kwamen ze met drinken langs, wat ze ook de hele vlucht door bleven serveren. Na een half uur kreeg ik rijst met kipsate, groenten, klein voorgerecht en nagerecht geserveerd. De volgende ochtend volgende er zo'n zelfde maaltijd. De maaltijden waren erg lekker, maar de porties waren afgestemd op de magen van kleine Aziaten. Na de eerste maaltijd ging ik een film kijken, hoewel ze een hele lijst hadden waar ik uit kon kiezen kende ik er geeneen van, dus selecteerde ik er maar een willekeurig. De film bleek een soort Aziatische variant van V for Vendeta met extra veel matrix moves en zonder goed einde te zijn. Het acteertalent was alleen wel een stuk minder. Toen de film was afgelopen zette ik wat muziek op, en probeerde te gaan slapen. Rond 16:00 Nederlandse tijd lukte dit, maar 2 uur later werd ik alweer wakker. Daarna is het mij niet meer gelukt om in slaap te komen. Het landen ging zo soepel dat ik geeneens in de gaten had dat we al waren geland, totdat we opeens een onmogelijke bocht maakten.

Rond 5:30 (23:30 NL tijd) uur kwam ik aan in Kuala Lumpur daar stonden direct de mensen met mondkapjes je op te wachten. We moesten enkele formulieren invullen, sommigen moesten mee naar quarantaine en daar werd bloed afgenomen. De mensen die op Kuala Lumpur waren ingeschakeld spraken geen woord Engels, ik heb er zo'n 10 minuten over gedaan om uit te leggen dat ik op doorreis was en daarom geen adres kon opgeven in Malysie. Bij deze SwineFlu Prefent port raakte ik aan de praat met een net getrouwd Nederlands echtpaar op huwlijksreis. Zij trakteerden mij op koffie in een starbucks op het vliegveld. Zij waren op 1 mei getrouwd, woonden al wel 1,5 jaar samen en waren op doorreis naar Bali waar zij 3 weekjes gingen rondtrekken. Ze vertelden dat ze hadden gehoord dat een 30dagen visum on arrival US$ 25 kost. Dus ging ik na een uur gekletst te hebben maar even op zoek naar een wisselkantoor. Deze was snel gevonden, en tegen iets te hoge ratings ruilde ik 20 euro om voor 25 dollar.

Daarna ging ik op zoek naar een geheugenkaartje voor mijn camera. Dit is zo'n speciale kleine kaart. De prijzen daar lagen gigantisch hoog. Op het prijsstikkertje stond omgerekend meer dan 50 euro voor 2 gigabite. Toen ik ernaar vroeg was de prijs alweer 35 euro, uiteindelijk kreeg ik hem mee voor 15 euro. Hierna was het alweer tijd om in te checken voor mijn volgende vlucht, hier had ik een plaats naast het raam geregeld. Het was nog een uurtje vliegen naar Jakarta, en zelfs in dit ene uurtje werd er weer een maaltijd geserveerd en kwamen ze vier keer langs met drinken.

Toen we aankomen vliegen zag ik de stad al liggen, we vlogen er mooi omheen en aan mijn kant had ik uitzicht op de stad. Het eerste wat ik zag was zo'n 10.000 schepen op een hoop, vervolgens kwamen we langs enkele buitensteden, de huizen stonden tot op 10 meter van de landingsbaan (die ik natuurlijk niet zag vanuit mijn positie), waardoor ik bijna dacht dat we midden in een stad zouden crashen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld wees alles zichzelf.
Eenmaal voorbij de douane waren er 50 kraampjes die allemaal riepen Taksi!! Hotel!! Hier, wij brengen!!. Voorbij de volgende post stonden 100 tandeloze taksichaufeurs de passagiers op te wachten. Het duurde bijna een half uur voordat ik hier doorheen was. Ik had gepland om gewoon de Dimri busjes te nemen naar Gambir station en vanaf daar een taxi te nemen. Volgens de taxichaufeurs lag de busstop aan het andere eind van het vliegveld, uiteindelijk was dit maar 5 minuten lopen. Er stonden daar heel veel mensen te wachten, en ik was de enige buitenlander die zo'n bus nam. Het personeel daar was wel heel behulpzaam. De bussen kwamen aanrijden met de deuren open, en zat al vol voordat hij was gestopt, bij de tweede poging rende ik er ook maar naartoe, ik moest uiteindelijk toch nog gewoon staan in de bus. Zoals verwacht was ik de enige niet Indonesier in de bus. Ach, ik dacht voor 12 euro een taxi nemen of voor 1 euro een uur met de bus naar de stad, waarom ook niet. De bus had gelukkig wel airco, het was 36 graden toen ik aankwam.

Na een paar minuten wist ik ook direct waarom rijbewijzen uit deze landen niet geldig zijn in Nederland. De bus haalde links en rechts in en beukte scootertaxies om door te kunnen rijden. Er werd continue getoeterd om net iets sneller aan te komen. Om de zoveel meter stonden boze taksies elkaar uit te schelden. Er wordt links en rechts ingehaald en tussendoor steken continue mensen over.

De buitenweken waar we het eerste half uur langsreden waren echte sloppenwijken. Tussen de twee wegdelen stonden kleine kinderen halfnaakt stukken beton te stelen van de vangrails, die ook al half weg waren. Verderop hingen stukken zijl, stonden een paar asbestplaten en het krioelde er van de mensen. We kwamen langs vuilnisbulten waar mensen een hol in hadden gemaakt en in werd geslapen. Zijltjes waren gespannen overal langs de rivier, elke vierkante meter werd benut. Overal was armoede, ik denk dat ik wel zo'n 10.000 sloppenwoningen ben tegengekomen met een gemiddelde grootte van 10 m2. Zoals ookal in de Lonely Planet stond is Jakarta echt een chaotische stad: geen echt centrum, geen bouwplan. Op stedenbouwkundigen is hier bezuinigd.

Na een half uur reden we iets meer de bebouwing in. De bus nam een omweg omdat iemand een fooi twv 60 eurocent had gegeven hoorde ik van een man naast mij. Een half uur later kwam ik aan bij Gambir Station. Een treinstation waar vandaan de meeste treinen vertrekken richting de rest van Java. Hier werd ik direct weer overvallen door tientalle taksi chaufeurs. Hoewel het maar 15 minuten lopen was, leek zo'n scootertaxi mij ook wel gaaf. Dus die bracht mij voor 15.000 rupiah (1 euro) naar Jalan Jaksa, het backpackersgedeelte van de stad. Veel goede en ook goedkope hotels. Omdat de wegen hier zo raar lopen dat je eerst 3x langs dezelfde locatie moet maar dan op andere rijbanen en andere richtingen voordat je door kunt, duurde het met deze scootertaxi die ook links en rechts inhaalde en ondertussen mij nog wat probeerde te vertellen over de stad er 20 minuten over. Ik had hem nog wel een fooi gegeven voor het leuke ritje, was echt een leuke gezellige chaufeur!

Hij zette mij midden in deze straat af, en stond direct voor een hotel. Deze is redelijk luxe, maar omdat ik zo uitgeput was wilde ook wel iets degelijks. De kamer waar ik in zit kost zo'n 15 euro per nacht, maar heeft wel Airco, flatscreen televisie, warm water, eigen badkamer, en beveiliging wat veel andere lowbugdet hotels natuurlijk niet hebben.

Om 12 uur 's middags kon ik hier ook direct in, en omdat ik een redelijk moe was (ik vloog 5 a 6 uur met de tijd mee, en had hierdoor niet geslapen) ben ik direct even gaan slapen. Om 17:00 uur stond ik weer op, ging direct even naar de ATM en supermarkt aan de overkant, waar ze nog nooit van zonnebrand hebben gehoord ze kwamen allemaal aanzetten met bodylotion. Dus dan maar even schuilen en/of verbranden de komende dagen. Nu is het 19:00 uur hier en zit ik in een internetcafe, ik ga straks wat eten en weer naar bed, om morgen maar eens de stad te gaan verkennen!!

Ik zit in zo'n goedkoop internetcafe, voor een paar eurocent per uur, dat ik geen mogelijkheid heb om foto's te uploaden. Ik kan het kabeltje nergens inpluggen. Deze komen dus later!!

Groeten vanuit Jakarta,

Karel