Yo,

Alweer een week voorbij... in het begin lijkt de tijd heel langzaam te gaan, maar nu vliegt ie voorbij. De foto's komen met ongeveer 2 weken, dan zit ik in Kuala Lumpur en moet ik wel een kabeltje kunnen kopen. Zelfs in de tweede stad van Indonesie (het 4e land qua meeste inwoners in de wereld) lijkt het bijna onmogelijk. Apparatuur is hier heel zeldzaam. Iedereen heeft schotels en televisie, maar mobieltjes, laptops en al helemaal digitale camera's zijn luxe producten. En iedereen die TV heeft kijkt voetbal, dit land schijnt gek te zijn van Manchester United op de een of andere manier. Maar zelf bakken ze niets van voetbal...

Na Bandung wilden we eerst naar een stuk kust, maar omdat het ons te toeristisch (schoolvakanties hier) in het zuiden leek, zijn we richting de noordkust gegaan, 4 uur met een busje over het platteland richting Cirebon. We dachten dat het hier wel rustig was, maar we hadden nog nooit zoveel mannetjes gezien als toen we daar uitstapten, er hingen wel 25 mensen om ons heen die allemaal 'mas, hotel?', 'kota? kraton' of 'very cheap hotel, you want?' roepen en ook aan je armen zaten te trekken. Na 5 minuten deze kleine druktemakers te hebben genegeerd werd het wat minder. Ik en Peter besloten een minibusje te nemen naar het station, de busterminals in Indonesie liggen namelijk enkele kilometers buiten het station, en direct liepen twee mannetjes voor ons uit en deden alsof ze het voor ons hadden geregeld, wij liepen daarom als domme tourist naar een ander busje erachter. Irritante mensen krijgen geen geld van ons! In dit busje zat een jonge gast, hij zou ons voor 2500rp pp vervoeren, maar hij werd eruitgehaald door een oudere persoon. Toen we halverwege naar het station waren zei hij opeens 10.000rp met allemaal smoesjes gooide hij ons er halverwege uit. Peter maakte wel even duidelijk wat wij ervan dachten. Verder liepen we en negeerden de andere vervoersmiddelen die ons wilden meenemen voor geld.
Die avond hadden wij wat voedsel en fruit gekocht. De volgende ochtend zat dit allemaal onder de insecten, net als onze bedden, we besloten maar een ander hotel te zoeken. We namen er 1 aan de overkant. HIerna gingen we kijken aan de kust. We kwamen ook weer eens westerlingen tegen, de eersten sinds Jakarta. De kust bleek echter geen strand te hebben, alleen maar een vergaan amusement park waar ze aapjes, slangen en reptielen in kooitjes van 1x1 hielden, kapotte draaimolens hadden en een pier het water in. Wij gingen even picknicken op deze pier, maar werden direct gestoord door een hele groep kindjes die allemaal geld wilden. Die avond gingen we een stukje lopen, maar zo snel je dat doet gaat er de hele route soms wel uren een fietstaxi naast je rijden en je afsnijden totdat je een keer instapt of een ander vervoermiddel neemt.
Na Cirebon reisden we met de trein door naar Yogyakarta, wat ook wel de culturele hoofdstad van Java is. Java is opgedeeld in 4 delen: West Java, Centraal Java, Oost Java en Yogyakarta. In Yogyakarta huist namelijk nog steeds een sultan die het hele gebied van onder de vulkaan Merapi, de stad Yogya(karta) tot aan de zuidkust in bezit heeft. Iedereen die in Yogya woont leent grond van de sultan. Binnen de oude stad zijn de woningen nog wel allemaal eigendom van de sultan. Hier wonen 25.000 mensen, waarvan de meesten in dienst van de sultan. In ruil voor het werk wat ze doen voor de sultan genieten ze onderdak, eten, drinken en een kleine vergoeding. Het is een stad met een aardige hoeveelheid aan bezienswaardigheden zowel in de stad als in de omgeving. De sultan woont nog steeds in de kraton, waardoor maar een klein deel te bezichtigen is.
Bij de kraton raakten we aan de praat met een muziekspeler. Elke dag zijn er namelijk nog steeds optredens in de kraton. Wij hadden een orchestra van zo'n 25 vrouwen die voor ons traditionele muziek speelden/zongen.
In Yogya kwamen we tientalle, misschien wel honderd andere westerse toeristen tegen, dit is namelijk wel de trekplijster als je naar Java gaat, hier proberen helaas ook veel mensen van te profiteren. Overal zijn 'art galleries' en 'batik'. Batik is de traditionele Javanese kledendracht, die allemaal proberen je wijs te maken dat het handgemaakte meesterwerken zijn die 100 dollar waard zijn per stuk. Je word om de 10 meter aangesproken in half Engels en het eindigt altijd met 'you must see our art gallery, batik, best of Java'. Fietstaxies bieden ook aan je rond te leiden voor 500rp (3 eurocent) een uur lang door de stad. Als je hier op ingaat beland je in alle Batik galleries van de stad...
Hier waren we gelukkig al voor gewaarschuwd door personeel van de sultan, zij noemen het Chinese Mafia, en we waren ook al achter de 'niets is gratis' mentaliteit, helaas. Misschien wel overgenomen van de Nederlanders ;)

In Yogya bleven we 4 nachten, vanuit hier bezochten we tempels Prambanan (17km vanuit Jogja) met gehuurde fietsen van 1,50 euro per dag, en een andere dag Borobudur met een minibusje.Bij de tempels stonden hele bouwwerken van gipsplaat, asbest en hout die 100 kleine winkeltjes vormden waaruit mensen je probeerden je de meest lelijke plastic souvenirs te verkopen. Hierachter waren de loketten. Eerst stonden we bij het verkeerde loket. Deze was voor Indonesiers, locals kunnen namelijk 10x zo goedkoop het park bezoeken als buitenlanders, en dus moesten we naar de internationale loketten om voor 100.000rp per persoon een ticket te kopen. Bij Prambanan werden we al snel aangesproken door een groep studenten die ons rondleiden om zo hun engels te verbeteren. Ze kennen de woorden, maar de uitspraak is vreselijk hier. Beide tempels waren zeer indrukwekkend.
Vanuit Yogya reisden we door richting Solo, 1 uurtje met de trein. In Solo vonden bleven we 1 nacht. Die avond aten we in het duurste restaurant tot dan toe, hier leerde ik Peter schaken. Na dit eten en schaakspel gingen we door naar een theater. Het toneelstuk, inclusief komedie (in het indonesisch...) dans, zang en een heel orkest in de orkestbak koste maar 22 eurocent (3000rp) en duurde zo'n 4 uur. Toevallig gingen we naast een leraar Engels zitten, hier hebben we vooral mee gekletst. Er werd overal gekletst, getelefooneerd en mensen liepen ook in en uit, en na 2 uurtjes hielden wij het ook voor gezien en gingen we terug naar het hotel. De volgende dag zochten we een trein richting Surabaya (zijn we nu), deze zou om 17:00 weggaan en kwam dan om 22:00 uur aan. Ondanks dat op Java gigantisch veel mensen wonen is de trein geen dagelijks vervoersmiddel. Van oost naar west liggen maar 2 lijnen, 1 in het noorden en 1 in het zuiden, en beiden zijn enkelspoor, de trein stopt elk uur om een tegenliggende trein langs te laten. Daarnaast betaal je hier voor de trein/zitplaats, en niet voor de locatie waar je naartoegaat. Stel je stapt in een trein van Jakarta naar Surabaya (750km) en je wilt maar 100km verder zijn, dan betaal je evenveel als iemand die de hele route aflegt. Je krijgt namelijk stoelen toegewezen, en als jij met zo'n trein maar een klein stukje wilt reizen bezet je wel een plek. Om te tijd te doden tot 17:00 gingen we naar een heel luxe hotel, hier kochten we entree tickets voor het zwembad voor iets meer dan een euro, en hebben we zo'n 2 uur bij het zwembad gelegen en gezwommen. Hierna gingen we wat eten en misschien wel het goedkoopste tot dan toe:
Fruitcocktails uit een blender van verse vruchten met kokosmelk: 3000rp = 21 eurocent. Mie Goreng, of mie soep 7500rp = 55 eurocent. In de trein reisden we in de luxeste klasse, vergelijkbaar met Nederlandse eerste klasse.
In Surabaya liepen we eerst de verkeerde kant op, en toen sprak een Nederlandsgekke Indonesier Heintj (spreek uit eetsj) ons aan, hij studeerde hier iets met water aan de Universiteit van Malang en liep het hele stuk met ons mee totdat we een hotel hadden een paar km verder. Hier hebben we nog een tijd geklets. Hij liet foto's die hij had van Amsterdam op zijn laptop zien. Hij wilde volgend jaar ook gaan studeren in Nederland. Hij was erg gezellig en relaxed, maar omdat het al zo laat was gingen we toch naar bed. Nu is het een dag later hebben we Surabaya bekeken (oke niets aan, beetje Chinatown een grote moskee en een budist tempel) en nu zit ik hier in een internetcafe. Het valt wel op dat de mensen in Surabaya ondanks dat het zo'n grote stad is een stuk relaxter zijn. Maarja, als dit een werkmentaliteit als Nederland zou hebben met evenveel personeel als normaal is in NL dan zou 80% van de bevolking werkloos zijn. Relaxter zijn, maakt je een stuk armer maar zorgt wel dat er een stuk meer banen zijn...
De volgende keer dat ik blog is vanuit Bali, waar ik in enkele dagen hoop te zijn. Lekker op het strand hangen, en misschien goedkoop duiken en/of surfen, hoewel Bali wel een stuk duurder is dan Java.

Hopelijk hebben ze wel sneller internet daar. Hier duurt het 73 minuten om dit stuk tekst te uploaden... hopeloos...

Genoeg leesvoer voor nu. Groeten vanuit Surabaya,

Karel